Joensuu 1685 speelt met resonantie, volume en de pijngrens. Drie ingetogen mannen die zo uit de teletijdmachine lijken te zijn gestapt, dompelen Cul de Sac in een warm noise- en shoegazebad. Een bad dat doortrilt in de maag, maar waar helaas te snel de stop uitgetrokken wordt.

Als het Finse trio Joensuu 1685 haar eerste tonen aanslaat, is al veel duidelijk. Snel gaat de hand de broekzak in, grabbelend naar de oordoppen. Dit terwijl de linkerhand van de geluidstechnicus van de band naar de zaaltechnicus gebaart dat het zaalvolume omhoog moet. Handen die later bij dezelfde technicus in de eigen oren terecht komen. Joensuu 1685 bouwt een geluidsmuur van ondertonen, feedback en galmbakken.

Hoewel de jaren ’10 van de 21ste eeuw inmiddels begonnen zijn, klinkt en ziet het trio eruit als of het 1988 is. Maar het is vooral de bak noise die over de cul wordt uitgeworpen die rimpelingen van het verleden toont. Jesus & The Bloody Mary Chain staat er als stijlindicatie op de posters van Cul De Sac en daar is veel, maar niet alles meegezegd. Net als A Place To Bury Strangers, Health en andere vergelijkbare noise/shoegaze acts van het moment wordt niet klakkeloos geïmiteerd.

De gehele set liggen My Bloody Valentine en Jesus & The Mary Chain wel dik op het geluid, maar twintig jaar aan techniekontwikkeling in effecten zijn ook terug te horen in het geluid. Daardoor blijft het ook urgent. Fantastisch is de cover van Bruce Springsteen’s I’m On Fire, die wordt gewikkeld in een prachtige laag van drammende noise. Daarna vindt het drietal en passant het genre countrynoise uit, om vervolgens even stil te vallen voor kort overleg.

Helaas blijkt het einde te naderen. En een dikke vijftien minuten later is de noise weg, maar de blijvende piep in de oren verhevigd. Dat niet alvorens er in een zee van stroboscooplicht een ruim tien minuten durende noisemantra wordt gemaakt van Crystal Light. De synthesizer wordt door een legbatterij aan pedalen getrokken tot het een aan Fuck Buttons herinnerend geluid is geworden, terwijl de bassist niet anders doet dan een bezwerend loopje herhalen: Loop meets My Bloody Valentine meets 117db. Voor de eigen geluidstechnicus het moment om zijn oren af te sluiten, maar wel net zoals de rest van de zaal mee te golven op de tsunami aan voelbare noise die over ons heen spoelt. Met bands als Joensuu 1685 mag 1988 nog wel even doorrimpelen.