Voor een selecte schare toehoorders van veelal vrienden en bekenden presenteerde het multiculturele gezelschap Laberinto afgelopen vrijdag haar nieuwste wapenfeit Mask Of A Thousand Faces in Little Devil. Het leverde een stevig uur typerend metalatinovermaak op.

Bijzonder druk lijkt het vanavond niet te worden als uw verslaggever even na half tien het zaaltje van Little Devil betreedt. Sterker nog, op de kort daarna arriverende fotografe van dienst, de geluidsman en de bandleden na is het er compleet uitgestorven. Als de groep echter na geruime tijd uiteindelijk toch het podium betreedt, blijkt gelukkig dat ze zelf ook wat trouwe aanhangers heeft opgetrommeld, hetgeen er tezamen met enige vaste kroegklanten en nog enkele losse bezoekers voor zorgt dat dit allerminst een beschamende vertoning wordt.

Terecht ook, want Laberinto’s enigszins aan Sepultura ten tijde van Chaos A.D. en Roots herinnerende, sterk groovende en naar hardcore neigende metal met exotische percussie mag dan niet zo hip meer zijn als anderhalf decennium geleden, muzikaal staat de combinatie nog steeds als een huis. De groep mag bovendien tot de pioniers van dit crossovergenre gerekend worden, die omstreeks dezelfde tijd dat bovengenoemde Braziliaanse band haar metalen geluid met primitieve Indiaanse elementen begon te verrijken, de Latijns-Amerikaanse muziek met hardcore en metal verenigde.

Deze avond speelt de sinds het begin van de jaren negentig vanuit Amsterdam opererende, van oorsprong Venezolaanse groep echter een korte maar krachtige set die vooral gericht is op het promoten van het nieuwste album. Daarop is overigens duidelijk niet veel aan het vertrouwde muzikale recept veranderd: een energieke, groovende basis met daaroverheen geschreeuwde vocalen en regelmatig felle solo’s van gitarist Abel Canizales op zijn zevensnarige gitaar (het imponerende bassende zwaargewicht heeft overigens ook maar liefst vijf snaren tot zijn beschikking).

Het meest kenmerkende aspect van de groep blijft echter natuurlijk de toevoeging van percussionist Miguel Padron, die samen met drummer Marco Toro de relatief ingewikkelde ritmische patronen van de groep voor zijn rekening neemt en vooral tijdens rustigere passages een substantiële bijdrage levert (gedurende heftigere momenten is hij meestal ook druk in de weer, maar wordt zijn getrommel door het volume van de andere instrumenten wat meer naar de achtergrond verdrongen).

Het publiek neemt het verse werk goedkeurend, zij het niet overmatig enthousiast in ontvangst. Al met al een heel aangenaam uur metalatino vermaak.