Eindelijk was het dan zover: Stukafest Tilburg trok langs de studentenkamers van Tilburg. Verspreid over twaalf kamers vulden de ruimtes zich met muziek, film en performance. 3VOOR12/Tilburg zocht de concerten uit en heeft zelfs nog even een performance-voorstelling weten te bezichtigen. Een gevarieerde avond, met het erotisch getinte United-C en onze eigen Tilburgse Marlon Penn.

Steffie van Gils

MATHIJS LEEUWIS
Mathijs Leeuwis bezit de gave om een lied over doodgaan zo overtuigend en tegelijkertijd zo luchtig ten gehore te brengen dat zijn publiek ernaar luistert met een glimlach op het gezicht. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat er een oude man met een dijk van levenservaring en een zwaarmoedig hart aan het woord is. Maar net wanneer je denkt dat je naar een levensmoeë, verstokte kettingroker luistert, gooit hij een flinke dosis humor en ironie door zijn nummers heen.

In de ruimte die bekendstaat als het Kippenhok, geeft Leeuwis met zijn (in deze ronde nog incomplete) band het eerste optreden van vanavond. Hoewel een akoestisch optreden wellicht voor de hand lag, heeft Leeuwis ervoor gekozen een versterkte set te geven. Dat is een goede keuze. Het geluid klinkt verrassend vol. Zo vol zelfs dat de afwezige violist (hij is te laat) nauwelijks wordt gemist.

Het lage plafond van het Kippenhok, de warmte van de opeengepakte lijven, het geluid dat tegen de muren wordt weerkaatst: het past allemaal prima bij de intieme, met blues- en andere rootsinvloeden doorspekte liedjes van Mathijs Leeuwis. Het titelnummer van zijn tweede cd Klei, Stront en Zand komt voorbij, net als de Youp van het Hek-cover De Wekker en het prachtige Sluizen, “over besluiteloosheid”, legt hij uit.

Wanneer de toeschouwers op het punt van vertrekken staan, komt violist Alex Akela alsnog binnen. Precies op tijd… voor ronde twee.

AVANT LA LETTRE
Tijd om rond te blijven hangen om te kijken naar een optreden van de complete band is er echter niet: Avant La Lettre staat op het punt te beginnen in Huize ’t Lustoord op de derde verdieping van een studentenflat aan de Sint Josephstraat. Gitarist Thijs maakt vandaag zijn debuut en is daarmee dankbaar onderwerp van goedbedoelde spot. “Als er iemand is die denkt het beter te kunnen; pak vooral de gitaar uit zijn handen”, grapt één van zijn bandgenoten.

Avant Le Lettre start met het ingetogen Isolator, maar gaat al snel over op een hogere versnelling. Toetsenist Erwin Stoepman zit/danst gedurende het optreden steeds enthousiaster heen en weer achter zijn toetsen en mengpaneel, terwijl bassist Lyangelo Vasquez aan het zingen gaat. Er wordt een verzoeknummer gespeeld dat niet zo vlekkeloos verloopt als gehoopt en drummer Titus Zeldenrust gooit er wat extra percussie in, “om de sfeer wat te verhogen.”

De energieke poprockliedjes van Avant La Lettre zijn zo stevig, vrolijk en dansbaar dat je er helemaal los op zou gaan als je je niet in zo’n gênant kleine huiskamer zou bevinden. Volgende keer toch maar in een grotere, anonieme concertzaal naar deze band gaan kijken…

LOLA KITE
De ietwat slepende elektro van Lola Kite valt in eerste instantie nogal zwaar. Voor de gelegenheid heeft de Amsterdamse band een aantal van haar nummers in een ander jasje gestoken. In combinatie met de witte muren van de tot concertzaal omgetoverde studentenkamer en de vier meter kaal laminaat die band van publiek scheiden, zorgen de liedjes niet echt voor een jubelstemming.

Pas wanneer het op een stapel lege bierkratjes staande keyboard en de drumcomputer actief worden ingezet en het publiek verzocht wordt dichterbij te komen, komt er meer energie in het optreden en laat Lola Kite zien dat ze niet voor niets nu al één van de meest bejubelde bandjes van 2010 is.

Het nieuwe nummer A Higher Key (vanavond pas voor de derde keer in de openbaarheid te horen) is dan eindelijk het nummer dat iedereen van zijn of haar stoel doet komen. Hierna lijkt de toon gezet: de band speelt meer uptempo nummers, met meer energie en met meer gevoel erin. Lola Kite knalt en krijgt het zelfs voor elkaar dat er tot twee keer toe om een toegift gevraagd wordt. Laat maar komen, dat debuutalbum. Met daarop heel veel leuke liedjes als A Higher Key graag!
 
Lisa Ruskus

MARLON PENN
De locatie waar Marlon Penn optreedt, is waarschijnlijk de sfeervolste plek van heel Stukafest; een intiem tuintje en al bij binnenkomst een prima sfeer. Marlon Penn is Tilburgs nieuwe glorie. Normaal blaast hij met zijn kornuiten ‘The Modern Underground’ van het podium af, maar het materiaal blijkt zich ook prima te lenen voor een akoestische sessie. Prachtige nummers, af en toe in het straatje van Damien Rice, prachtige zang en een heerlijke sound.

Penn zit op zijn praatstoel maar de sfeer kan het hebben. Het ‘punknummer’ komt echter niet lekker uit de verf, maar de toegift maakt het weer helemaal goed. De debuutplaat ‘Independence’ is net uit, dus wie benieuwd is hoe Marlon Penn & The Modern Underground elektrisch klinken, snelt naar de muziekwinkel.

RUE ROYALE
Muisstil is het in de sfeervolle huiskamer aan de Bisschop Zwijsenstraat. Je bent ook wel gek als je het breekbare en intieme van Rue Royale durft te doorbreken. Dit singer-songwriters duo laat de rillingen over je rug lopen. Prachtige samenzang, subtiel percussiewerk en een fijne basis van gitaar. Het duo is op tour met Groningse singer-songwriter Kim Janssen, die bij enkele nummers het keyboard bespeelt.

Een betere combinatie kun je niet hebben, zeker niet wanneer ze samen het laatste nummer ten gehore brengen. Het Stukafestbestuur staat echter nog een extra nummer toe, dat het prachtige UFO wordt. Niets op aan te merken, maar als je dit duo al kent vraag je je af of ze in anderhalf jaar tijd helemaal geen nieuw nummers hebben geschreven.Toch maakt het oude repertoire dit helemaal goed. We pinken er in ieder geval een traantje bij weg.

VERS: LUCAS SCHLICHER
Sommigen zullen hem als leadzanger van de band Sofa kennen, maar solo is Lucas Schlicher een zeer bekwaam singer-songwriter. Prachtige nummers, een folky variant van Eels maar met het typische gevoel van een troubadoer die het leven bezingt. Schlicher durft naar zich te laten kijken, maakt oogcontact met de enkele gasten en de sfeer is klein maar mooi. Schlicher is bezig met een project vanuit Muzieklab, Vers, met een cellist en klarinettist. In vorm van spokenword vertelt hij het verhaal over zijn te vroeg overleden oom. Het schaarse publiek mag al een klein beetje proeven van het materiaal. Kippenvel. De combinatie van instrumenten, de stem tussen zang en spreken in, fantastisch! Een prachtig, divers optreden; het Versproject moet men zeker in de gaten houden.

Wouter de Waal

UNITED-C
Dat het niet alleen bandje zijn op Stukafest, bewijst het dansduo United-C. In een intieme performance gecentreerd rond een tweepersoonsmatras, onderzoeken beide jongedames met name de nachtelijke uren van het leven in al hun facetten: van dansen en huilen in (wellicht) een ‘disco’ tot slapeloosheid en seksueel genot in en op bed tot spontane fysieke onpasselijkheid (misschien wel door overmatige inname van verdovende middelen).

Zoals het voorgaande ‘wellicht’ en ‘misschien’ al aangeven, zijn de taferelen vaak behoorlijk abstract en als zodanig leggen ze geen dwingende interpretatie op. Veel wordt overgelaten aan de verbeelding van de toeschouwer. Zeker is in ieder geval dat het stuk een circulaire structuur kent met een min of meer identiek begin en einde (inclusief heftige moderne dansmuziek die in scherp contrast staat met de voortdurend herhaalde prelude van Bachs eerste cellosuite in het midden van de uitvoering). Een rijke en sterk suggestieve voorstelling.

THE MADD
Voor een overvolle woonkamer speelt het olijke viertal van The Madd een akoestische set vol makkelijk in het gehoor liggende en opwekkende liedjes, waarbij de op het plafond geschilderde Britse vlag opvallend goed harmonieert: deze Rotterdamse jongens zijn hoorbaar zeer gecharmeerd van de muziek van The Fab Four. Helemaal strak is het optreden niet, met enige valse startjes en soms wat los samenspel, maar dat deert niemand en komt de algemene vrolijkheid eigenlijk alleen maar ten goede.

Een aangenaam en allerminst onverdienstelijk optreden, zeker als je in het achterhoofd houdt dat de nieuwe bassist vandaag voor het eerst in het openbaar meespeelt. Echte beatfans mogen deze jongens wel in de gaten houden.

KRAUSE
Met haar opzwepende electropop heeft Krause de eer het Stukafest op een energieke noot af te sluiten. Luistermuziek is dit natuurlijk niet en het devies is dan ook bewegen of vervelen. Gelukkig hebben zijzelf er op dit deel van de dag duidelijk zin in en wordt het eerste Tilburgse Stukafest aldus op passende wijze afgesloten.