Voor een receptief publiek van een handvol lichtelijk verdwaasde zinzoekers gaf het Noorse duo ApeCat afgelopen donderdag in Hall of Fame een korte, maar explosieve performance waarin precies uitgevoerde, ongebruikelijke ritmepatronen gekoppeld werden aan primitieve herrie. Het daaropvolgende onaangekondigde optreden van het bevriende Frans/Italiaanse tweetal Cobain, was met zijn veelheid aan mysterieuze, kosmische klanken zo mogelijk nog eigenaardiger.
APECAT
Bij binnenkomst blijkt dat er naast het aangekondigde ApeCat nog een tweede band op de rol staat vanavond, aangezien de Noren hun klaarblijkelijk eveneens in de buurt rondhangende vrienden van Cobain hebben uitgenodigd ook te komen spelen. Verder goed nieuws is dat de entree is geschrapt, waardoor we twee bands krijgen voor de prijs van geen. Helaas laat de hoeveelheid bezoekers nogal te wensen over, hetgeen overigens niet volstrekt onbegrijpelijk is gezien het obscure karakter van de muziek. Het uit een gitarist en drummer bestaande ApeCat klinkt namelijk als een soort van Fantômas, maar dan zonder de melige filmdeuntjes: kernachtige geluidserupties vol synchroon gespeelde, onregelmatige ritmes, vaak vergezeld door woest gebrul van de beide heren. Even waagt men zich zelfs aan een a cappella stuk, dat in zijn imitatie van oorlogsgeluiden ietwat herinnert aan Hendrix’ Star Spangled Banner, zij het wederom zonder herkenbare melodie. Geen toegankelijk optreden dus, maar door de korte speelduur en continue heftigheid van de muziek blijft het toch gemakkelijk boeien.
COBAIN
Wat dat betreft maken de Franse gitarist en Italiaanse toetsenist van Cobain het de luisteraar nog heel wat moeilijker. Hun muziek kent namelijk veel stiltemomenten en klinkt over het algemeen behoorlijk in zichzelf gekeerd. De verwantschap met overleden grungeheld Kurt is (voor zover aanwezig) duidelijk niet al te direct: Bailey was een toepasselijker naam geweest om het atonale snarengepluk met veelvuldig gebruik van effecten van de Franse helft van dit duo te beschrijven, terwijl de vaak mysterieus en buitenaards klinkende bijdrage van zijn Italiaanse kompaan doet vermoeden dat we hier met een groot liefhebber van het meer bizarre werk van Sun Ra te maken hebben. Komisch -cryptische ‘songtitels’ als Teenage Sex en Huge Aunt geven ook al niet veel uitsluitsel over de bedoelingen van deze heren. Esoterisch spul kortom, dat een verdwaalde oude man echter wel aanzet tot het kopen van een mini cd van een ander project van de toetsenist, wat hem een klein applaus oplevert. Je moet inderdaad maar durven. Een bevreemdend einde van een eigenaardige, maar vermakelijke avond.