Voor alweer de derde Incubated-avond stonden drie bands op de rol: twee bands uit de Verenigde Staten en de Britten van Volcano The Bear. Helaas gooiden de weersomstandigheden roet in het eten. Zo’n witkristallen wereld is natuurlijk enorm sfeervol, maar logistiek niet zo handig, wat de Amerikanen ervoeren toen zij op weg naar Tilburg in ellenlange files kwamen te staan.

De berenjongens bleken echter de beroerdste niet en wilden, in afwachting van de komst van onze oosterburen, best de set openen. Dit deden zij voor een publiek dat niet zo talrijk was als voorgaande keren, maar ook dit zou best met het weer te maken kunnen hebben - het is wel koud zo op de fiets, en bovendien is het risico niet denkbeeldig dat men onderweg door gladheid ten val komt, waarbij men misschien wel een meervoudige botbreuk oploopt. Of de verzekering de kosten die dit met zich meebrengt wil betalen, is nog maar de vraag, in die fijne moderne welvaartsmaatchappij van ons. Om over de schade aan het rijwiel nog maar te zwijgen.

Hoe het ook zij, een toch niet onaanzienlijk aantal mensen bleek bereid de gevaren van bevriezing van bepaalde kleine lichaamsdelen en eventuele ziekenhuisopname voor lief te nemen, dus al met al waren er toch wel enkele tientallen mensen aanwezig.

Goed, de muziek. De set wordt geopend door Volcano The Bear met een soort didgeridoo-achtige drone, voorgebracht door een lange smalle buis; waarschijnlijk een instrument van eigen makelij. Dit geluid werd aangevuld door wat gepiel op de piano en wat klarinet(?)-klanken, waarbij het mondstuk van het instrument algauw wordt aangesloten op een slangetje, wat een feestelijk fluiteffect gaf. Het mannetje dat eerst in de buis zit blazen (ze zijn maar met zijn tweeën vandaag, terwijl er eigenlijk drie bandleden zouden zijn - misschien een vergissing, of het resterende bandlid was door ziekte danwel opname in inrichting of gevangenis verhinderd), neemt nu een andere buis ter hand, waaruit een soort trompet(ter)-geluid kwam. Een en ander doet mij meer denken aan een olifant dan aan een beer, maar wat weet ik ervan? De buizenman blijkt even later ook heel aardig te kunnen drummen, terwijl pianoman tevens de gitaar bespeelt, in wat we maar een free-jazz-intermezzo zullen noemen. Ook wordt door beiden veel aan knoppen gedraaid, want het zou zonde zijn de mogelijkheden van de moderne techniek onbenut te laten.

Al met al heel genoeglijk, hoewel de muziek bij tijd en wijle wel heel minimaal is, waardoor een deel van de aanwezigen zichtbaar moeite heeft de aandacht er de hele tijd bij te houden, getuige het onderdrukte gegaap her en der; zelfs gedempt gemompel stijgt hier en daar op. Een opvallend verschijnsel bij dit soort spaarzaam gemusiceer is dat bepaalde zaalgeluiden, zoals het geritsel met papier en het gerinkel van glaswerk en muntstukken, zich moeiteloos voegen in het muzikale geheel – alsof het er werkelijk bijhoort. Een soort John Cage-effect, zullen we maar zeggen. (Gepraat echter, al is het dan ook onverstaanbaar, blijft zeer storend – wetenschappelijk onderzoek zou uitsluitsel moeten geven over de oorzaken van dit verschil). Misschien hebben de twee beren er ook moeite mee om de spanningsboog op peil te houden, omdat zij plots een stuk langer mogen spelen (er moet immers gewacht worden op de Duitsers).

Wanneer men er wel in slaagt de concentratie op peil te houden, komen de climaxen echter des te heftiger aan. Na een zeer uitgesponnen eerste deel, gaat het er in de kortere tweede helft een stuk heftiger aan toe, wat waarschijnlijk als een opluchting wordt ervaren. Daarmee was de koek echter echt op, en begint het wachten op Rene Hell en Jonas Reinhardt, die enkele uren eerder al bij Osnabruck gesignaleerd waren. Men besluit te wachten tot elf uur, waarna de zaak definitief wordt afgeblazen. Het laatste bericht was dat ze al ergens bij Enschede zaten, maar dat was toch echt te ver weg om nog op een christelijk tijdstip in Tilburg te zijn, dus de avond wordt afgesloten met de restitutie van drie euro (een schappelijk gebaar van de organisatie) en een, al dan niet lange, tocht door de vrieskou terug naar huis.

Een wat jammerlijk einde dus, voor het publiek dat voor deze acts was gekomen (al zullen de meeste mensen de hoofdact toch het interessantste hebben gevonden), meer nog voor de organisatie, en het meeste voor de Amerikaanse broeders die voor niets dat hele end door de sneeuw hebben afgelegd.Hopelijk is het de volgende editie van Incubated, de eerste donderdag van januari, typisch Hollands winterkwakkelweer, zodat alle bands acte de presence kunnen geven.

Foto’s van dit samenzijn kunnen o.a. gevonden worden via de blog van Incubate.