De laatste dag van Roadburn werd op het hoofdpodium gekenmerkt door een enorm contrast wat betreft toegankelijkheid, wat ongetwijfeld nog het best geïllustreerd werd door de laatste twee acts van de dag: rockster Garcia die met begeleidingsband uitermate goed in het gehoor liggende Kyussliederen vertolkt, gevolgd door het zeer duistere en hermetische 'Armageddon Concerto' van Enslaved en Shining. Schitterend bizar.

WITCHCRAFT
Door het wegvallen van Shrinebuilder krijgt Magnus Pelander, die donderdag al solo in de Bat Cave te zien was, vandaag de gelegenheid in de schoot geworpen met zijn band Witchcraft het hoofdpodium te betreden. In vergelijking met al het doom- en andersoortig auditief geweld dat hier de afgelopen dagen heeft plaatsgevonden, is de melodieuze, psychedelische zeventiger jaren rock van deze Zweden relatief kalm te noemen. Het materiaal van de groep is echter van hoge kwaliteit. Met het sterke, bezielde stemgeluid van Pelander heeft dit gezelschap een grote troef in handen. Ook zijn doorvoelde, vaak behoorlijk subtiele gitaarwerk (waar dat van zijn bandmaat overigens zeker niet voor onderdoet) is een waar genot voor het oor. Een prima invalbeurt van deze makkers dus, die gelukkig ook door het publiek op waarde geschat wordt. (WdW)  

GARCIA PLAYS KYUSS
Dan het moment waar menig Roadburnbezoeker voor gekomen is: de terugkeer van John Garcia met Kyuss. Helaas niet de originele line-up van de band bestaande uit Josh Homme, Nick Oliveri en Brant Bjork, want deze viel in 1995 uit elkaar. De cultstatus die de koning der stonerbands op dit moment heeft, laat zich bijna vergelijken met die van rockgiganten als Led Zeppelin en Black Sabbath. Deze ‘reünie’ moet dan ook een behoorlijke druk op de schouders van Garcia hebben gelegd. En wat te denken van gastmuzikanten Bruno Fevery van het Vlaamse Arsenal en Rob Snijders en Jacques de Haard, beide afkomstig van Celestial Season? Hoe zullen zij zich voelen om de rol over te nemen van de rockgrootheden van weleer? Wanneer de bandleden het podium oplopen om alvast het publiek op te warmen met een Kyuss-jam en Garcia hen later vergezelt, bekruipt je toch een onwennig gevoel. Dit is Kyuss niet, hoe goed ze het ook proberen. Daarom is Garcia plays Kyuss ook de juiste benaming voor het gezelschap. Het geluid van de band is in het begin veel te vlak en mist het scherpe kantje, de touch die het originele Kyuss wel had. Maar ja, hoe wil je de stonerfossiel ooit recht doen, zonder op de teen van de fan te trappen? “Lonely, so lonely”, zingt Garcia tijdens 'One Inch Man' met zijn snerpende stem die er niet op achteruit gegaan is. Hoe dubbel klinken deze lyrics nu. 'Gardenia' wordt opgedragen aan Brant Bjork en hiermee is de ijdele hoop er nog dat deze zich even laat zien op het podium (wat uiteindelijk niet gebeurt). Wat volgt is 'Odyssey', 'Asteroid' en 'Supa Scoopa And Mighty Scoop'. Allen afkomstig van 'Welcome To Sky Valley', misschien wel dé soundtrack van het stonergenre. Naast Kyussnummers, waar het zwaartepunt vooral ligt bij de laatste twee platen, wordt er ook nog een 'Slo Burn'-cover gespeeld. Een verdienstelijke poging Kyuss nieuw leven in te blazen, maar het is het toch allemaal net niet. (DS)

ENSLAVED/SHINING
Tot slot wordt het Roadburnfeest op meer dan waardige wijze afgesloten door de Scandinavische kameraden van Enslaved en Shining, twee groepen die natuurlijk ook al eerder dit festival te zien waren. Nu voeren ze echter gezamenlijk het Armageddon Concerto uit, een waarlijk monstrueus stuk over het einde der tijden en het daaropvolgende nieuwe begin. Met op de achtergrond foto’s van de recente vulkaanuitbarsting in IJsland (kijk, komt die Roadburn uiteindelijk toch nog mooi van pas) laat het titanische tiental een geweldige bak georganiseerde chaos op het publiek los, waarmee ogenblikkelijk duidelijk wordt dat het finale-optreden van het festival tevens het meest hermetische gaat zijn. Een gigantisch drum-, bas- en bovenal gitaargeraas, dissonant blaas- en toetsenwerk van de desbetreffende Shining-heren en woest gebrul van Grutle en anderen stellen de aanwezigen behoorlijk op de proef. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het zeker in vergelijking met het voorgaande optreden behoorlijk rustig is in de zaal: eerder is het opvallend hoeveel mensen nog wel blijven staan tijdens deze verwoestende aanval. Het stuk doorloopt vervolgens verschillende fasen met kalme en heftige extremen waarin incidenteel ook een flard reeds bekend materiaal van één van beide groepen voorkomt, totdat het dan uiteindelijk uitmondt in een moedgevend repetitief gitaarpatroon. Zoals natuurlijk ook wel te verwachten is bij een gelegenheidsuitvoering met tien man is dit concert niet helemaal perfect. Het kent momenten waarop alle zwaar versterkte klanken in een complete kakofonie dreigen te ontaarden en bepaalde instrumenten en soms ook stemmen nauwelijks hoorbaar zijn. Maar de grote lijn van het stuk blijft gelukkig altijd intact. Dat neemt vanzelfsprekend nog steeds niet weg dat dit zeker geen optreden voor iedereen is. De meningen over het succes van deze ambitieuze performance zullen dan ook ongetwijfeld ernstig verdeeld zijn, maar wat uw verslaggever betreft behoort het tot de absolute hoogtepunten van het festival. (WdW)

Foto's volgen.