MASTER MUSICIANS OF BUKKAKE
Een bont gezelschap, bestaande uit bandleden van onder meer Earth en Burning Witch, bestijgt vrijdagmiddag het podium in het Midi Theater. Niet dat we ze herkennen, want witte punthoedjes en muskietennetten houden de Master Musicians of Bukkake anoniem voor het publiek. Het sektegevoel is helemaal compleet als de zanger, geheel gesluierd en met een soort incamasker op, het podium betreedt en als een duistere hogepriester zijn armen zegenend uitsteekt naar het publiek. Het ritueel kan beginnen. De eerste tien minuten bestaan uit hoorngeschal, een enorme bak ruis, resonerende gitaren en een soort Boeddhistisch mantra. Net als je denkt dat dit noisy allegaartje het dan wel zal zijn, knallen de Master Musicians er een woest stampende groove in, terwijl de zanger overstapt op een soort indianengezang. Wat verder volgt is een krankzinnige mengeling van dreunende basdrones, monnikenmantra’s, repetitieve trommeltjes, zwaar gestemde gitaren en donker gefluister van de zanger. Die heeft inmiddels zijn masker afzet en blijkt een burka te dragen. Hoogtepunt is een mysterieuze solo op de tarong, een sitarachtig instrument dat bestaat uit snaren en knopjes van een typmachine. Hoe onzinnig dit alles ook moge klinken, de open manier waarop de band rock benadert levert bij vlagen briljante muziek op. (FV)

DEATH ROW
Het Amerikaanse doomtrio op leeftijd Death Row zet deze vrijdag een oerdegelijke set neer, gevuld met vertrouwde, naar het eeuwige Black Sabbath en aanverwante groepen refererende klanken, waarbij vooral het uiterst adequate gitaarwerk van frontman Victor Griffin regelmatig de aandacht naar zich toe trekt. Heel erg bijzonder of buitengewoon is het groepsgeluid verder niet, maar voor adepten van het genre is het zeker uitstekend te pruimen. Gelukkig voor Death Row lopen er daar natuurlijk heel wat van rond op dit festival: sommige aanwezigen weten de teksten zelfs van voor tot achter mee te brullen. Een dankbaar concert voor deze oude rotten in het vak kortom. (WdW)  

DIVE
De Belgische Dirk Ivens is Dive; een industrial elektro solo act. Als frontman van The Klinik is Ivens geen vreemde, maar op Roadburn valt hij toch wel wat uit de toom. De dansbare beats staan in schril contrast met de bezwerende noten van Bohren Und Der Club Of Gore dat tegelijk in de Green Room de Roadburners in een extase leidt. Met een frustrerende blik en zenuwachtig geijsbeer wisselt Ivens dit af met wat geschreeuw in een megafoon. De batcave is, op wat die-hards die nog een dansje wagen na, zo goed als leeg. Dive gaat behoorlijk op in zijn eigen show, maar laat weinig indruk achter en valt echter in het niet met wat de Roadburnvrijdag eerder op de dag liet zien. (DS)

COMUS
Wat dan weer wel heel speciaal is, is het anderhalf uur durende concert van het legendarische cultgenootschap Comus. Waar het grootste deel van dit driedaagse feest gedomineerd wordt door zwaar versterkt elektrisch geweld, weet deze groep met voornamelijk akoestische instrumenten (een tweetal gitaren, een viool, een fluit, een sopraansax, een elektrische bas en percussie) en de menselijke stem misschien wel het meest intense optreden van Roadburn te geven. Muzikaal gesproken beweegt het gezelschap zich in hetzelfde domein als folkensembles zoals Pentangle en Fairport Convention, zij het dan met een vaak behoorlijk donkere, psychedelische ondertoon. Vooral de mannelijke vocalen hebben regelmatig een bizarre kwaliteit, terwijl de dame van het gezelschap naast heldere zang soms ook een eigenaardig gehijg ten gehore brengt. Nummers van het in kennerskringen veelbejubelde debuut First Utterance uit 1971, zoals het sterke Diana en het bij tijden zeer fel klinkende Drip Drip, worden feilloos afgewisseld met enige recente composities (zoals het toepasselijk getitelde Out Of The Coma), waarbij het muzikale niveau constant hoog blijft. Zonder twijfel één van de beste optredens van deze Roadburn editie. (WdW)

SHEVER
Door veranderingen in het programma worden de laatste twee nummers van shEver in de Batcave nog even meegepikt. Vier Zwitserse dames die down-tempo, metal en doom in een pakketje wikkelen en zelf bestempelen als witch doom. Down-tempo is zeker op zijn plaats, want shEver’s riffs klinken slepend en tergend traag. Dit in combinatie met de diepe grunts van opperheks Alexandra zorgt allerminst voor een gezellig sfeertje. Opvallend is de versterkte viool die wordt gebruikt en de, aan het einde van de set, bijna rappende grunts van de frontvrouw. (DS)

KARMA TO BURN
Aangekomen bij het Midi-Theater voor het optreden van Karma To Burn staat hier een flinke rij bezoekers te wachten om naar binnen te mogen. Dit is niet vreemd, want Karma To Burn is misschien wel het beste van de Roadburnvrijdag. Eenmaal in de zaal staan er tot grote verbazing van velen verschillende hangtafels, wat ontzettend zonde is van de ruimte! Het Midi-Theater is vergelijkbaar met een ruimte als de NWE Vorst tijdens het Incubate festival, maar met een betere akoestiek. Karma To Burn speelt als altijd fantastisch en bewijst nogmaals dat een ouderwetse stonerrockband niet per se vocalen nodig heeft. Rammelen, roggelen, en ranzig rocken; het drietal heeft niet langer dan een dik half uur nodig om te overtuigen dat dit een van de hoogtepunten van het Roadburn festival moet zijn. (DS)