WITCHFYNDE
Hoewel Roadburn eerder vermaard is om het boeken van groepen die muzikaal teruggrijpen naar de bron van hardrock en metal begin jaren zeventig, programmeert de organisatie af en toe ook bands die in het iets later ontstane heavy metal straatje van Judas Priest en consorten thuishoren, zoals Angel Witch vorig jaar. Deze keer betreedt het zowel qua naam als geluid stevig verwante Witchfynde het podium, dat evenals voornoemd heksengezelschap vooral bekendheid geniet op grond van een sterk debuutalbum uit 1980. Dat is natuurlijk alweer een tijdje geleden en de leeftijd is de heren zeker aan te zien, maar dat neemt niet weg dat deze krasse knarren er vandaag duidelijk zin in hebben en nog redelijk strakke versies weten neer te zetten van krakertjes als het meteen memorabele Give ‘Em Hell en het episch opgebouwde Leaving Nadir. Vermakelijk. (WdW)

DARKSPACE
Waar de zaal van de Mainstage matig bezocht werd bij Trinacria, is het lastig een plaatsje vinden in de Green Room. Deze Green room zal tijdens het optreden van Darkspace worden omgedoopt tot Blue Room. Het blauwe licht dat vanwege de hoeveelheid aan rook een fletse kleur aanneemt, zorgt voor een sfeer die de bandnaam eer aan doet. Bij de drie bandleden die luisteren naar de namen Zorgh, Wroth en Zhaaral en compleet met corpsepaint gekleed gaan in het aardezwart, is de gedachte aan buitenaards leven niet vergezocht. Avantgardische spacedronenoise met ambient black en dark metal invloeden en drumcomputer, dat is in een notendop wat Darkspace laat horen. Dat een deel van het publiek uit nieuwsgierigheid is komen kijken, wordt duidelijk na een aantal snelvertrekkende bezoekers. Darkspace is één grote horrorfilm en de vergelijking met de film Eraserhead op de Roadburn website komt niet zomaar uit de lucht vallen. Verbaal contact met het publiek is er niet, maar de ijzige staar van de bassiste (Zorgh) doet je bijna bibberen van angst. Darkspace is vooral veel van hetzelfde en een optreden van anderhalf uur vergt voor de niet-kenner veel van het uithoudingsvermogen. Na drie kwartier houdt uw verslaggever het voor gezien en concludeert dat dit toch echt is besteed aan de liefhebber. (DS)

PAGAN ALTAR
Slechts één album maakte het Britse Pagan Altar in de jaren tachtig, maar die titelloze plaat heeft de band een legendarische status gegeven. Op Roadburn maken ze die status meer dan waar. Aangevoerd door de sympathieke grijze eminentie Terry Jones spat het ene na het andere juweeltje van het podium, telkens beloond met luid gejuich vanuit het publiek. Pagan Altar speelt doom metal zoals Black Sabbath dat eind jaren zeventig als eerste deed: riffs en solo’s houden elkaar in balans, de blues en heavy metal zijn nooit ver weg. Met ijzersterke nummers en een enorm enthousiasme doet de band eigenlijk in niets onder voor de godfathers van de doom. Pagan Altar, dat in 2004 weer bij elkaar kwam, houdt ook nog een mooie bluestraditie in ere: de muziek gaat ergens over, vertelt een verhaal. Zo mijmert Jones over een stad waar het verschil tussen arm en rijk tot uiting komt op de begraafplaats. Gedateerd in de meest positieve zin van het woord. (FV)

ALTAR OF PLAGUES
Altar of Plagues is op dit moment Ierlands meest beloofde extreme metalband. Debuutalbum 'White Tomb', dat door menig critici goed is opgepikt, wordt vanavond intergraal uitgevoerd. Dit zal echter wel de short-cut versie worden. Langzaam wordt het volume opgeschroeft, neemt bassist/vocalist D. Condon nog een diepe zucht, waarna de hel losbreekt. Melodieuze golven postrock worden in balans afgewisseld met tsunami’s aan black metal. Waar op het album de industrial ambient drones de tijd nemen om tot een explosie aan geweld te ontmonden, wordt dit vanavond gematigd toegepast, waardoor de nummers korter zijn dan de studioversies. De broeierige soundscapes die op plaat opbouwen tot een climax worden vanavond helaas minder uitgevoerd. Deze maken plaats voor gepiep en gerommel dat eerder lijkt alsof de band hun gitaren aan het stemmen is. Al bij al is het live een uitstekende kennismaking met een uitstekend debuutalbum. (DS)

BOHREN UND DER CLUB OF GORE
Black Earth heet het meesterwerk van de donkere ‘doomjazz’ formatie Bohren und der Club of Gore en tot vreugde van de fans speelt de band dit album uit 2002 integraal. De verlichting is met drie schemerlampjes zeer minimalistisch en hetzelfde kan worden gezegd van de muziek van de Duitsers. Drijvend op een tapijt van ultralangzame, resonerende bastonen zuigt saxofonist Cristoph Clöser de luisteraar de droefgeestige wereld van Bohren of der Club of Gore binnen. Een wereld waarin leegte heerst, die alleen doorbroken wordt door de melancholische saxofoontonen en duistere ambient. Even geschikt als soundtrack voor een film noir als voor de uitgebluste Roadburnganger. Wie nog bomvol energie zit, kan beter zijn heil zoeken in de foyer, waar de bandleden van Orange Goblin zich weer verdienstelijk opstellen als dj en non-stop metalklassiekers draaien. (FV)