CHURCH OF MISERY
Het door seriemoordenaars geobsedeerde, merendeels Japanse viertal Church Of Misery is bepaald geen onbekende op Roadburn, maar mag vandaag vanwege de bekende problemen in het luchtruim en het daarmee samenhangende afzeggen van bands onverwacht voor het eerst op het hoofdpodium spelen. Het is onze gekleurde vrienden zeker gegund, want met hun sterk op Black Sabbath geënte, loeizware geluid en hun enthousiaste podiumpresentie staan deze rakkers altijd garant voor een prima show. Bovendien kunnen ze nu hun sterke fascinatie voor de duistere, moordlustige kanten van de menselijke geest uitgebreid visueel gestalte geven op het immense achtergrondscherm. Een goed begin van deze tweede festivaldag, waarbij vooral de enthousiaste bewegingen van de zanger en de onmogelijk lage positie waarop de bassist zijn instrument heeft hangen op het netvlies gegrift zullen blijven. (WdW)

THORR’S HAMMER
Het Noors/ Amerikaanse Thorr’s Hammer doet zijn bandnaam eer aan door het publiek voor de Main Stage te trakteren op vernietigend bombastische doom metal. De band zorgt voor een ijzige, beklemmende sfeer, die op de achtergrond nog wordt versterkt door de gruizige zwartwitfoto’s van mistige wouden, rivieren en bergen. Zangeres Runhild Gammelsaeter, een schone blonde Noorse, schept er zichtbaar plezier in verwarring te stichten door tussen de nummers door het publiek vrolijk kirrend in het Noors toe te spreken. Om vervolgens weer verbijsterend zware grunts uit te stoten. Thorr’s Hammer imponeert met zijn duistere hoogmis, maar na een uur begint het toch ook wat eentonig te worden. (FV)

SARKE
Met ‘Vorunah’ heeft multi-instrumentalist Sarke een monumentale metalplaat gemaakt in de traditie van grootheden als Celtic Frost, Mayhem, maar ook Motörhead en Sodom horen zeker in het lijstje thuis. Met niemand minder dan Nocturno Culto van Darkthrone achter de microfoon speelt de band die Sarke om zich heen heeft verzameld een rechttoe rechtaan potje ouderwetse trash, black en doom metal. Het is dus even afgelopen met de psychedelica. Sarke, zelf bekend van bands als Khold, Tulus en Old Man’s Child, speelt metal zoals het ooit bedoeld was: lomp, bruut en hard. Toch beschikt de band ook over een rock ’n roll vibe, die bijvoorbeeld sterk naar voren komt in het nummer Primitive Killing. Voor menig metalfan zal het sowieso een genoegen zijn om Nocturno Culto op het podium te zien staan, hoewel hij niet erg goed voorbereid is op zijn optreden. Bij een aantal nummers moet er een spiekbriefje aan te pas komen. (FV)

TRIPTYKON
Dag twee van Roadburn is dit jaar voor een groot deel door curator Tom G. Warrior samengesteld. Het ligt dan ook in de rede dat hij deze dag afsluit met zijn nieuwe doomproject Triptykon. Terwijl op de achtergrond zwartwitbeelden oude Egyptische bouwwerken en afbeeldingen (opvallend vaak van valkgod Horus), occulte symbolen en duistere rituelen voorbijflitsen, zet meneer Warrior met zijn muzikale strijdmakkers een snoeiharde, compromisloze doomset neer, waarin op een gegeven moment Nocturno Culto nog even inclusief spiekbriefje mag komen opdraven als gastvocalist. Tussen twee nummers door memoreert hij terecht even het feit dat hij twee jaar geleden eigenlijk met zijn oude groep Celtic Frost zou langskomen, maar toen op het laatste moment verstek liet gaan en dat hij organisatoren Walter en Jurgen dankbaar is dat hij desondanks deze editie als curator en uitvoerend artiest mag optreden. Afgezien van deze korte adempauze hakt deze monsterlijke doommachine ongeveer anderhalf uur onverwoestbaar door met regelmatig verpletterend drumwerk, het volhardende deel van het publiek na afloop compleet murw gebeukt achterlatend. (WdW)

TRINACRIA
Wat bedoelt was als een zijproject van Ivar Bjørnson (Enslaved), Maja S. K. Ratkje en Hild Sofie Tafjord (Fe-mail) beviel het drietal uiteindelijk zo goed dat men besloot als Trinacria door te gaan als een volwaardige band. Vanavond in de grote zaal is echter veel meer te zien dan dit drietal. Grutle Kjellson, Ice Dale (Enslaved), Iver Sandøy (Emmerhoff) en Espen Lien maakt Trinacria compleet. Het zevental is verzameld op het podium met als middelpunt een duistere gestalte omhuld in een donker gewaad. Wanneer dit figuur zich plots omdraait, draagt het een wit venetiaans masker (zo een met een lange neus) en begint in de microfoon te brullen onder begeleiding van een dikke laag noise. Al snel verdwijnt deze persoon en komt terug in een wit pak met een duivels masker op. Een vrijwel lege Dommelsch Zaal mist hier niet alleen een geweldige performance, maar ook een geslaagde combinatie tussen Enslaved en Fe-mail, dat black metal afwisselt met rustige partijen avant-garde en noise. Terwijl de buik van de witte duivel meerdere malen rood belicht wordt door een batterij aan fotografen die met hun flits gretig in de weer is, laat deze frontman zijn warface gewillig vereeuwigen. Absoluut summum vormt de slotact waar de mystieke geluiden van de hoorn synchroon samensmelten met de ijle vrouwenzang en dit ontaard in een felle krijs met een stoot black metal als gevolg. (DS)

DREAM OF AN OPIUM EATER
Nadat de hoofdschotel geserveerd is, mag Dream Of An Opium Eater deze festivaldag op een dromerige (of nachtmerrieachtige) manier afsluiten met een performance waarin het grote scherm centraal staat. Terwijl de band zelf aan beide randen van het podium opgesteld staat, worden op de achtergrond korte, merendeels Scandinavische films geprojecteerd met veel surrealistische en horrorelementen, die de band mooi synchroon van een soundtrack voorziet: als in de film een nieuwe passage begint, verandert de muziek navenant. Zo zien we bijvoorbeeld iemand die bijkomt tijdens een falende hartoperatie bijkomt en horen daarbij op gepaste momenten de vertrouwde dubbele hartslagbonk en sluit het optreden af met een rolprent over iemand die besluit het anonieme kantoorleven achter zich te laten en uiteindelijk van de grond opstijgt terwijl de muzikanten een krakend crescendo spelen. Een prachtig einde van deze dag. (WdW)