De eerste dag van deze vijftiende editie van Roadburn bewijst in zijn rijkdom aan contrasten hoezeer het festival in de loop der jaren muzikaal gegroeid is: van de intelligente avant-metal van Jarboe tot het elementaire stonergeweld van Goatsnake. Daarnaast kende deze dag in de personen van Jarboe en Pete Stahl ook twee opmerkelijk krachtige vocalisten.

KYLESA
Woest beukend, maar ook aanstekelijk melodieus begint Roadburn 2010 in de Grote Zaal met Kylesa. De Amerikaanse band heeft met 'Static Tensions' een juweeltje de metalwereld ingeslingerd en nummers van die plaat vormen terecht het zwaartepunt van het optreden. Gewoontegetrouw bouwen de twee drummers die de band rijk is met een constante oefening in synchroondrummen het fundament van de muziek. Gitaar en bas gooien een alchemistisch brouwsel van beukende riffs en psychedelische riedels in de ketel. Kylesa slingert als een zware pendule heen en weer tussen heftige hardcoreriffs en ingenieuze gitaarstukken. Het levert een boeiend en afwisselend optreden op. Minpuntje is echter dat de solo’s niet allemaal goed uit de verf komen. Een deel wordt gewoonweg overgeslagen, omdat op de plaat geregeld drie gitaren te horen zijn en er nu maar twee gitaristen staan. Misschien speelt één van de synchroondrummers ook gitaar? (FV)

JARBOE
Met op de achtergrond een grote projectie van de strijdlustige Hindoegodin Kali (inclusief de typerende uitgestoken tong, zwaard en halsketting met hoofden van overwonnenen) laten Jarboe en band hun duistere visioenen op de Dommelsch Zaal van 013 los. Het geluid is goed en Jarboes stem (in reikwijdte variërend van nauwelijks hoorbaar gehijg tot luid gegil) dik in orde, hoewel ze daar helaas iets minder gebruik van maakt dan in Little Devil vorig jaar. In plaats daarvan wordt de set voor een belangrijk deel gevuld met onheilspellende introducties en instrumentaal geweld van de band aan het einde van nummers. Het ontbreken van de krakers 'MahaKali', 'Of Terrifying Countenance' en 'The House Of Void' van haar laatste album vormt ook een gemis. Gelukkig compenseert de immer indrukwekkende theatrale presentie van Jarboe en de sterke muzikale ondersteuning van haar band dat ruimschoots. (WdW)

YOB
Zo druk als bij een Middeleeuwse executie is het voor de Dommelsch Zaal als de zware, extra laaggestemde gitaar van YOB-frontman Mike Scheidt de zaal doet trillen. Dit is doom metal van het betere soort. Het startpunt van de muziek is telkens een machtige riff, die het drietal gerust drie minuten volhoudt. Waarom nog een riff bedenken als deze al goed klinkt, lijkt het motto. Saai? Integendeel. Tappend uit vaatjes als oude grunge, spacerock en postrock weet YOB een bedwelmende sfeer te creëren. Vervormde maar loepzuivere oerschreeuwen van Scheidt overdonderen het publiek, dat daar erg enthousiast op reageert. (FV)

EYEHATEGOD
Het zelfbenoemde ‘white trash’ uitschot van Eyehategod uit New Orleans lijkt vandaag de prijs voor meest rommelige performance te ambiëren. Uw verslaggever weet niet of het ‘normaal’ is voor zanger Michael Williams om zich zo ongecoördineerd te gedragen of dat hij gewoon veel te veel op heeft. Zeker is dat hij met zijn behandeling van de microfoon het technisch personeel van 013 genoeg te doen geeft. Overigens resulteert dat niet in een matige performance, want ondanks de vele onduidelijke momenten gedurende het concert weet deze bende met haar (wederom zelfbenoemde) ‘loud and obnoxious’ groepsgeluid en ongeremde gedrag het publiek behoorlijk op te zwepen. Zelfs zodanig dat er een heuse mosh pit voor het podium ontstaat, iets waarvoor bij het doorgaans prettig lamgeslagen Roadburn publiek toch heel wat nodig is. Een heel vermakelijk optreden, dat min of meer bij toeval ook nog ongeveer op het geplande tijdstip tot een einde komt. (WdW)

ENSLAVED
De sympathieke Noren van Enslaved beginnen hun solo-optreden op Roadburn behoorlijk rustig en onopvallend met een aantal nummers van hun recentere albums. Gaandeweg komen ze echter goed op stoom en beginnen er ook videoprojecties op het grote achtergrondscherm te verschijnen (die waarschijnlijk door technische problemen tijdens het eerste deel van het concert achterwege blijven). Hoogtepunten in de set zijn een collaboratie met tenorsaxofonist Jørgen Munkeby van het eveneens Noorse Shining, die met zijn gepiep en geknor een geslaagde poging onderneemt boven het duistere metalen geweld van zijn landgenoten uit te komen, alsook een speciaal voor deze gelegenheid bewerkte versie van de gouwe ouwe Jotunblod. Al met al toch weer een fijn concertje van deze aaibare pluizen, die in goede familiale sfeer ook nog even het deze dag in Cul de Sac ‘getrouwde’ Roadburnstel Ron en Carol in het zonnetje zetten. Oergezellig. (WdW)

GOATSNAKE
Aan het illustere Goatsnake de eer de eerste dag van dit geestverruimende feest af te sluiten. Dat doen deze vier mannen in stijl met een pot stoner die als een menhir op de maag ligt. Met veel succes grijpt deze groep terug op de wortels van hardrock en metal in versterkte blues, waarbij Versterkt hier gerust met een hoofdletter geschreven mag worden, want de muren schudden er letterlijk van. Naast het verpletterende instrumentale geweld heeft deze band nog een belangrijke troef in handen met het ijzersterke stemgeluid van zanger Pete Stahl. Het tempo van de liederen ligt (zoals gebruikelijk in deze muzikale uithoek) voor het grootste gedeelte van het optreden behoorlijk laag, maar naar aan einde van dit feestelijke samenzijn schakelt het viertal een versnelling hoger met groot dramatisch effect. Daarmee vormt dit concert als geheel een prachtige ode aan de kracht van elektriciteit in combinatie met menselijk vernuft en bovenal gevoel. (WdW)

FIREBIRD
Na een dag vol zwaarte en bombast zorgt Firebird met veel bezieling voor een terugkeer naar de jaren '70. Met mondharmonica, ronkende gitaren en heerlijk lang uitgesponnen solo’s maakt de band er in de Kleine Zaal een vermakelijke bluesmis van. Het optreden heeft een hoog jam-gehalte; de bandleden geven zich met zichtbaar plezier over aan hun impulsen. Firebird is daarmee een welkome afwisseling op al het metalgeweld. Het is bijna niet voorstellen dat deze authentiek klinkende 70’s bluesrockband is opgericht door Bill Steer, die zijn eerste muzikale successen kende met extreme metalbands als Carcass en Napalm Death. (FV)