De Vlaamse avond in de Kleine Zaal begon met het tamelijk minimalistische trio Maximus, dat tot overmaat van Belgenmop maar met z'n tweeën was. De veelal luchtige nummers waren er gelukkig niet minder charmant om. De in dialect zingende band Fixkes imponeerde met haar grote variatie aan stijlen, talloze referenties naar film en tv, crescendo rockcoda's en lichte heimwee naar vroeger.

Ondanks het feit dat Maximus zichzelf omschrijft als singer-songwriter op bas en contrabas, komt er vanavond, helaas, geen contrabas aan te pas. Wel komt er een lief-vrolijke ode aan “de mooiste vrouw van Nederland” (die Claudia de Breij blijkt te zijn) voorbij. Helaas pikt niemand in de zaal de zin “I have a feeling you will all sing along with me, Claudia Claudia” op. Jammer, de weinig-aan-de-hand-muziek leent zich er prima voor. Pas op het einde, op de muziek van John Farnham-klassieker 'You're The Voice', laat het publiek zich verleiden tot een beetje mee zingen.

Fixkes houdt van verwijzingen naar film en tv. Dit wordt duidelijk in het eerste nummer 'Just Lek In De Film' en zal gedurende het optreden bijkans net zo vaak voorkomen als het variëren van stijl. Eenkennig is het sympathieke zestal namelijk allerminst. De singer-songwriter-opener wordt moeite- en bijna achteloos gevolgd door hiphop en pop. Voor de mede door hem geschreven hiphoptrack 'Plakijzer' wordt Mike Engels (van Freestyle Fabrik) als gast op het podium gehaald om beurtelings met zanger, gitarist, schrijver der teksten en mede-oprichter van de band Sam Valkenborgh de lyrics te rappen. Enkele zomerpopdeuntjes later toont de band ook nog een (indie)rockrandje te hebben wanneer een soundscape-achtig coda uitmondt in een uiterst subtiel opgebouwde apotheose.

Tophit 'Kvraagetaan' (zestien weken op 1 in België, een record!) telt net zoveel pop culture-verwijzingen als een gemiddelde Tarantino-film met sentiment oprakelende teksten als “en buurman wa doet u nu, veur ons allereerste tetjes” (Flodder) en “niemand die a hannibal of murdock wilde zen” (The A-Team). Na deze nostalgie naar de jaren tachtig is het de beurt aan het heerlijk eerlijke en meer dan mooie 'Ongelukkig'. Hierin zou de jongen het meisje na de relatie het liefst een beetje ongelukkig zien, ook al vindt hij dat zelf niet zo'n aardige gedachte. Als anderen dit nummer zouden zingen zou het waarschijnlijk cynisch of verschrikkelijk sentimenteel worden. Valkenborgh is echter zo oprecht en rechtdoorzee als iemand die na een lange avond in het café zijn zieleroerselen aan zijn beste vriend toevertrouwt alvorens na een allerlaatste biertje naar bed te gaan om dan tot ver in de middag uit te slapen.

De toegift begint Valkenborgh in zijn eentje met LDVD-blues (zijn stem draait de hand voor geen enkel genre om) en als de band weer compleet is volgt het eveneens bluesy aandoende 'Netnietliefde', met gitarist Peter Deckers verdienstelijk op de mondharmonica. Na een cover van Doe Maar's Watje wordt eens te meer duidelijk dat Fixkes voor een luchtige band verdomd competent is.