ENERGIE Het is eventjes geduld hebben voor funklegende Graham het podium betreedt, maar wanneer hij en zijn muzikale partners op het podium verschijnen, is dat wel op heel bijzondere wijze. De band betreedt het podium niet via de coulissen, maar dwars door het publiek marcherend via de vooringang van de zaal. Dat doen zij al trommelend als een traditionele marching band uit New Orleans. Het is een typerende start voor een concert waarin voortdurend geprobeerd wordt het publiek zo intensief mogelijk bij het muzikale gebeuren te betrekken. Dat komt bijvoorbeeld tot uitdrukking in de tegelijkertijd vurige en vermakelijke manier waarop Graham de nummers in luidt. Daarbij heeft hij veel weg van een charismatische voorganger die tot de gemeente preekt (wat trouwens ook niet zo vreemd is als je bedenkt dat de basis van soul en funk in gospelmuziek ligt). Soms heeft hij daarbij zelfs oog voor de lokale situatie: zo zinspeelt hij op de blijkbaar wereldberoemde vochtigheid van het weer in Tilburg bij het door zangeres ‘Biscuits’ met veel passie gezongen I Can’t Stand The Rain. Vaker snijdt hij echter sociale kwesties aan, op een melige manier in Hair en ferventer tijdens zijn uitgebreide inleiding op People, een lied dat hij nu helaas nog treffender acht dan bijna veertig jaar geleden. De toon van het concert blijft echter altijd opgewekt en ondanks zijn lange staat van dienst, blaakt Graham van de energie. Zijn funky danspasjes en uitstapjes naar de zaal laten daarover geen twijfel bestaan. Zelfs als je wat oude sterren op een podium betreft een onverbeterlijke scepticus bent, zul je het hoofd moeten buigen na het zien van de uitgebreide jam van Graham. DEMOCRATIE Naast eigen werk spelen Graham en consorten ook een prima cover van Stevie Wonders Higher Ground, maar het is natuurlijk geen geheim dat veel toeschouwers vooral zijn gekomen voor het pionierswerk van de bassist bij Sly & The Family Stone. Gedurende het tweede deel van het concert geeft hij het publiek dan ook wat ze willen met een medley beginnend met Family Affair en andere pareltjes als Hot Fun In The Summertime. Het is echter niet alleen hierin dat de democratische instelling van deze band zich toont. Veel boeiender is het feit dat de aanwezigen tijdens dit uitgebreide feest de gelegenheid krijgen zelf het podium te betreden en spontaan een stuk te zingen of even een instrument naar keuze te bespelen. De enthousiaste vocale bijdrage van een stevige donkere jongen mag daarbij zeker niet onvermeld blijven. Tegen het einde van de set wordt iedereen die wil zelfs verzocht op de planken te gaan staan en mee te dansen (Dance To The Music inderdaad). Dat is natuurlijk ook zonder meer gepast bij een ode aan een groep die met hits als Everyday People en Everybody Is A Star te kennen heeft gegeven niet boven anderen te willen staan. Met Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin) komt echter een voorlopig einde aan dit festijn en I Want To Take You Higher vormt vervolgens de definitieve afsluiting. Het is een enthousiast slot van een ijzersterk optreden dat bijna twee-en-een-half uur heeft geduurd, maar geen seconde heeft verveeld. Zeker één van de muzikale hoogtepunten van het jaar.