Het is niet enkel jazz wat de klok slaat in Paradox. Afgelopen woensdag vormde het muziekpodium het speelterrein voor een vijftal kunstzinnige herriemakers, verspreid over drie acts uit Italië, Canada en de Verenigde Staten. Gezamenlijk bewezen ze dat de extremen van totale introspectie en wilde expressiviteit in deze muzikale uithoek hand in hand gaan.

OVO
Het uit het geboorteland van de opera afkomstige duo OvO bijt vanavond het spits af met een uitvoering waaruit nog maar eens blijkt dat theater de Italianen in het bloed zit. Deze gemaskerde iele dame en zeer gezette heer lokken eerst het publiek naderbij met belletjesgetinkel (de stoeltjes zijn voor de gelegenheid naar de randen van de zaal verbannen), waarna ze een soort van primitief ritueel starten met enthousiast geram op een elementair drumstel door de mannelijke en bijpassend gegrom en gitaarmisbruik door de vrouwelijke helft van het combo. Aan de uitzonderlijk lange dreadlocks van mevrouw blijken met behulp van een strijkstok ook de nodige onwelluidende klanken te kunnen worden ontlokt, terwijl meneer graag bij leden van de voorste rij een groot kruisteken op het lichaam maakt met zijn drumstok (ongetwijfeld om aan te geven dat wij allen ten dode gewijd zijn). Een dramatisch begin van dit samenzijn.   

NADJA
Het Canadese Nadja is ook een uit een mannetje en vrouwtje bestaand tweetal, maar daarmee houden de overeenkomsten met de voorgaande groep wel zo ongeveer op. Geen maskers en andere rekwisieten te bekennen hier, enkel een bas, een gitaar en wat elektronica. Deze groep representeert dan ook de naar binnen gekeerde kant van dit experimentele genre, met een langzaam opgebouwde, continue set waarin men door muzikale laag op laag te stapelen van zacht geruis naar psychedelische geluidserupties toewerkt. Anders dan door haar klanken doet dit duo geen enkele moeite contact te maken met het publiek (de bassiste staat zelfs met de rug naar de zaal gekeerd), wat de ingetogen sfeer van deze performance compleet maakt. Naar de zin van uw verslaggever duurt deze wel wat erg lang, maar navraag achteraf leert dat verschillende aanwezigen dit  het beste optreden van de avond vonden. Tja, bij dit soort compromisloze muziek horen meningen natuurlijk ook te verschillen.

THRONES
Aan Joe Preston de eer deze avond af te sluiten met zijn Thrones project, waarbij hij zijn krachtige, ronkende basspel begeleid door drums en andere samples uit een kastje en regelmatig ernstig vervormde, soms bizar klinkende zang. Het uiterlijk van deze kerel heeft sowieso wel iets komisch, met zijn behoorlijk kale hoofd waar desondanks aan weerszijden twee vlechten vanaf bungelen en zijn relatief compacte bas die in schril contrast staat met zijn rijzige gestalte. Ergens verwacht je elk moment een luid “Wilma!” uit zijn mond, maar dat blijft telkens achterwege. Het is trouwens ook niet bepaald nodig, aangezien deze gast al meer dan genoeg buldert met zijn bas, waarmee hij soms avontuurlijk, maar vaak ook in een liedstructuur geordend werk speelt, zij het meestal met een eigenaardige twist. Hoe dan ook weet hij met zijn stem en sterk gedefinieerde spel de ruimte uitstekend te vullen, toch zeker geen geringe prestatie voor een eenmansproject. Dat vinden velen in het publiek duidelijk ook , getuige de enthousiaste kreten die hij in ontvangst mag nemen alvorens hij zijn toegift ten gehore brengt. Een prima afsluiter van een leuke bijeenkomst.