Derde Tonefloat Label Night uitzonderlijk intiem

Dirk Serries en Tim Bowness & Band creëren meditatieve sfeer

Wouter de Waal ,

Het in psychedelische klanken gespecialiseerde Tonefloat label gaf afgelopen woensdag alweer zijn derde showcase in Paradox. Gitarist Dirk Serries en zanger Tim Bowness plus band zorgden tezamen voor de meest serene editie tot nu toe, waarbij laatstgenoemde de avond bovendien een onmiskenbaar Engels tintje meegaf.

Dirk Serries en Tim Bowness & Band creëren meditatieve sfeer

DIRK SERRIES Antwerpenaar Dirk Serries mag ondertussen wel zo’n beetje de huisartiest van de Tonefloat bijeenkomsten genoemd worden. Vanavond brengt hij wederom zijn Microphonics project op de planken, een op minimalisme en ambient georiënteerde, organisch opgebouwde compositiereeks die de ingetogen kant van Serries representeert. Onder zeer spaarzame belichting trekt hij met enkel een Gibson Les Paul gitaar en de nodige effectpedalen een indrukwekkend bouwwerk op. Eeen enorme kosmische ruimte waarin opvallend genoeg sterk op kerkorgelklanken gelijkende tonen ronddwalen. Tegen het einde van de performance verlaat de gitarist het podium, als ware het om het geluid geheel voor zichzelf te laten spreken. Een uitermate geslaagde vertoning. TIM BOWNESS & BAND Het oorspronkelijk aangekondigde The Use Of Ashes is vanavond wegens ziekte verhinderd. Dat betekent dat Tim Bowness en begeleidingsgroep alweer het laatste optreden van de avond verzorgen. Het contrast met het vorige concert is in meer dan één opzicht groot. Waar Serries een enkele langgerekte performance geeft, staat bij deze groep het lied centraal en waar het geluid dat de Vlaming creëert eigenlijk uit alle windstreken zou kunnen komen, heeft de muziek van Bowness en consorten een typisch Engels karakter. Het bruine shirt en bijpassende stoffen jasje van de schuchtere zanger spreken wat dat betreft trouwens al boekdelen, maar zelfs een blinde zou uit de melancholieke en introverte klank van de band, die sterk aan personen en groepen als Nick Drake, Pink Floyd en het latere Anathema herinnert, kunnen afleiden dat we hier met een ensemble van de overkant van het Kanaal te maken hebben. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de droge humor waarmee Bowness de nummers aan elkaar praat, waaruit onder andere naar voren komt dat hij maar zeer zelden optreedt. Dat is welbeschouwd erg jammer, aangezien hij vanavond begeleid door pianist, violist en gitarist bewijst tot de betere schrijvers in de Engelse liedtraditie te behoren, maar het maakt deze bijeenkomst natuurlijk wel des te specialer. Een mooie afsluiter van een boeiende avond, die ondanks de grote uiterlijke contrasten constant een prettig intieme en serene sfeer is blijven ademen.