Na een korte warming-up van de oren door eenmans-emoband Orca Age verandert Cedarwell Cul de Sac voor even in een veranda met schommelstoel en enthousiast spelende katoenplukkers. Zelfs op de rustigste momenten weet de band uit Winsconsin de aandacht vast te houden en de spanning te behouden. Heerlijke bebaarde indiefolk.

ORCA AGE
Op het laatste moment wordt in Cul de Sac nog een voorprogramma aan de avond geplakt. De gitarist van Cedarwell doet een viertal nummers solo. Vier stuks in de lijn van Jeremy Enigk en Secret Stars. Hij zweet, speelt, ramt op zijn gitaar alsof zijn leven er van afhangt en wekt lichtelijk de indruk een emo-rocker zonder band te zijn. Maar de muziek van deze getormenteerde ziel, vooral met veel lucht onder de stem gezongen, is zeker een fijne opwarmer voor wat gaat volgen.

CEDARWELL
Want als Orca Age zijn korte set heeft afgesloten, is het vrijwel direct de beurt aan Cedarwell. In no-time weet deze baardband het podium van de Cul om te toveren in een zinderende veranda aan Lake Michigan bij ondergaande zon. Hangend tussen een lichtvoetige versie van Damien Jurado en de vrolijke kant van Centro-Matic weet het trio de zaal snel voor zich te winnen. Er wordt gejuicht wanneer daar om gevraagd wordt, de grapjes vallen in goede aarde en met wat pushen gaat het publiek zelfs aan het zingen.

Dit terwijl Cedarwell praktisch nog met het eetgereedschap op het podium staat. Nog aan het avondeten werden de heren de veranda opgetrapt, maar nergens is iets te merken van oprispingen door te snel eten. Wel verschijnt het mes nog even ten tonele om de elektrische gitaar te besnijden, in prachtstukjes slide-gitaar.
Naar gelang de kroeg verder volloopt, gaan de mannen uit Amerika ook steeds beter en energieker spelen. Ooit wel eens het credo “Play it like you mean it” gehoord? Cedarwell in ieder geval wel.

Tussendoor is er de nodige ruimte voor wat grappen en grollen en krijgt de staande drummer nog de ruimte om zijn freejazz zangkwaliteiten te showen. Dit zijn mannen die het leuk vinden om te spelen en de zaal te bespelen. Als je dan in Cul de Sac om elf uur kunt afsluiten met een acht minuten durende, zeer rustig (bijna stil) naar een krachtsexplosie opbouwende aandachtstrack, zonder dat daar het publiek over de muziek uit komt, dan doe je iets goed. Heel goed.