Verrassend kan het besluit om Marduk en Vader naar 013 te halen bepaald niet genoemd worden. Er was een tijd dat de eerste band welhaast steevast rond Kerst en Pasen in deze poptempel te bewonderen was, terwijl de tweede eerder dit jaar nog met Deicide op visite kwam. Het mag misschien niet de originaliteitsprijs verdienen, je weet wel wat je in huis haalt met dit duistere duo: gegarandeerd vermaak voor de liefhebber van het harde spul.

VADER
Door de eigenaardige tijdsindeling deze maandagavond, met een wel erg vroege start om zes uur en een flink gat tussen de eerste en laatste twee optredens, mist uw verslaggever het Braziliaanse The Ordher volledig en ziet enkel het staartje van de performance van Fleshgod Apocalypse, een technisch vaardige deathmetal-band uit de eeuwige stad Rome. Rest dus nog de hoofdschotel van vandaag, opgedeeld in een dood en een zwart compartiment. Voor het eerste stuk tekent het Poolse Vader, dat een behoorlijk enthousiaste uitverkochte Kleine Zaal vergast op haar vertrouwde recept van beukende drums, vuile riffs, rappe solo’s en gebrul uit de diepten. Men schijnt een vers album uit te hebben, Necropolis, genoemd naar de spirituele thuisstad van de band. Aan het vandaag gespeelde materiaal te horen, ligt dat geheel in de lijn van het oudere werk. Niet dat iemand iets anders had verwacht natuurlijk, want Vader maakt er al sinds haar oprichting een specialiteit van te klinken als een deathmetal-versie van het illustere viertal Slayer dat 013 over twee maanden aandoet (zelfs de naam van de band lijkt erop geënt). Een muzikaal feest der herkenning dus, dat er bij het publiek in gaat als koek.

MARDUK
De jongens van Marduk hebben klaarblijkelijk moeite hun beautycases te vinden of hun stevige stappers aan te krijgen, want het duurt wel even voor ze de planken opkruipen. Misschien waren ze de weg ook wel kwijt, want tijdens eerdere alternatieve Kerst- en Paasfeesten mochten ze hun zwarte kunsten op het hoofdpodium vertonen. Hoe het verder ook zij, de Zweden zijn duidelijk in een prima black metal-humeur wanneer ze de zaal betreden, want frontman en demonische schreeuwlelijk Mortuus maakt er tijdens het optreden een ware sport van zijn microfoon en standaard beurtelings of tegelijk op de grond te smijten (dit tot wanhoop van de gedienstige podiumhulpkracht). Wat het geproduceerde geluid betreft, slagen de veteranen er zowaar in ietwat ongebruikelijk voor de dag te komen: naast de welbekende sirenes, bazuinen enzovoorts ter aankondiging van nummers, de onvermijdelijke explosies na afloop daarvan en de uiterst vlugge blastbeats er tussenin, komen er soms ook naar doom neigende passages inclusief ritmisch afwijkend drumwerk voorbij. Blijkbaar is de band recentelijk een iets andere koers gaan varen. Daardoor is dit concert daadwerkelijk afwisselend te noemen, een adjectief dat voorheen toch zeker niet van toepassing was op performances van deze oerdegelijke black metal-machine. Een welkome verrassing op een goed ontvangen harde metalen avond.