Net zoals de voorgaande jaren, gaat Incubate er ook dit jaar weer voor zorgen dat er heel veel bandjes door de stad staan te spelen. Omdat dan soms door de bomen het bos niet meer te zien is, vroegen wij muziekjournalisten Theo Ploeg en Alex van der Hulst en boeker Bob van Heur welke concerten (en zelfs lezing) je de komende editie van Incubate niet mag missen.
Theo Ploeg - Cut-up.com, OOR, Mahl
Katadreuffe (NL)
Vergeet Aux Raus. De meest getalenteerde band uit Amsterdam is Katadreuffe. Precies ja, vernoemd naar een karakter uit Ferdinand Bordewijks roman Karakter. Muzikaal hanteert het viertal een stijl die lijnrecht tegenover de Spartaanse literatuur van Bordewijk staat: hectisch, hard en tot in detail ingekleurd. Resultaat? Een explosief mengsel van hardcore, noise en pop. Niet te versmaden.
Mark Ernestus & Tikiman (DE) (UK)
Met het Keulse Gas stond Mark Ernestus in de jaren negentig aan de basis van de Duitse dubrenaissance. Met Moritz Von Oswald maakte de Berlijner dubtechno als Basic Channel en Rhythm & Sound. Doen ze, los van elkaar, nog steeds. Toaster Tikiman gaat zijn vocalen over de dub, reggae en techno van Ernestus draperen. Dat wordt een zweterige nacht.
Hauschka (DE)
Van verstillende schoonheid. Dat is het pianowerk van Volker Bertelmann. Als Hauscka neemt hij Erik Satie als uitgangspunt voor zijn experimentele muziek, gespeeld op een omgebouwde piano. Bij Hauschka klinkt niets zoals het zou moeten klinken, maar de intentie, de emotie, is net zo groot als bij het klassieke spel van Satie. Traantje wegpinken mag.
Andrew Keen (UK)
In nieuwe mediakringen is Andrew Keen de duivel. Zijn kritiek op de manier waarop wij in onze moderne samenleving omgaan met media is niet mals en wekt veel weerstaand op. De zelfverklaarde Amsterdamse mediaelite stond bij zijn eerste optreden in de hoofdstad op de achterste benen. In Tilburg zal dat vast meevallen. Hoe extreem zijn boek The Cult Of The Amateur ook is, Keen heeft een punt. Aandachtig luisteren dus.
The Caretaker (UK)
In tegenstelling tot zijn V/Vm-project is The Caretaker geen grap. Sterker: James Kirby is er bloedserieus. Zijn gitzwarte ambient, die hij doorspekt met noise, is niet geschikt voor tere zieltjes. Interessanter: het mist de directe aanknopingspunten die bijvoorbeeld Deutsch Nepal vindt oude volksmuziek. Nee, als The Caretaker maakt Kirby zijn eigen omgeving, zijn eigen geluid. Willoos ondergaan lijkt de enige remedie.
Alex van der Hulst – Revu, OOR, Gelderlander
Schlachthofbronx (DE)
Currywurst eten in de Copacabana is niet vreemd. Duitsers immigreerden honderd jaar geleden naar Brazilië. Een eeuw later remigreert baile funk, ghettotech, kuduro, kwaito en Miami bass terug naar München om aan de basis te staan van München Bass. Schlachthofbronx debuutalbum is de 'feelgood hit' van deze zomer.
Shackleton (UK)
In een A tot Z van de dubstep las ik dat de S staat voor... Skull Disco. Dat is niet hetzelfde als Shackleton, maar het komt wel in de buurt. Deze Brit heeft een fris dubstepgeluid dat ik heel graag wil horen.
Finn. (DE)
Ik heb deze man mogen interviewen in de hal van Huize Maas tijdens Eurosonic. Het is een hele aardige man die muziek kan maken waar iedereen stil van wordt.
Bob van Heur - Belmont Bookings, Klub Radar, Le Guess Who
Tune-Yards (US)
Tune-Yards is een Amerikaanse die toert met The Dirty Projectors. Haar stem gaat door merg en been, bijna een vrouwelijke variant van Antony Hegarty van Antony and the Johnsons maar dan met meer experiment en minder melancholisch. Op het podium 'loopt' ze haar eigen stem en komt altijd met goede melodieën.
Kayo Dot (US)
Kayo Dot maakt experimentele composities met folk-invloeden en veel soundscapes. Toen ik hen voor het eerst hoorde, was ik zwaar onder de indruk. Voor m ensen die van drones en soundscapes houden, is dit wel verruit een van de meest interessantste naam die op het festival speelt. Ook aan te raden voor Roadburn-liefhebbers.
Aufgehoben (UK)
Een prachtige groep die improviseert met jazz en noise. Ik heb een plaat van Aufgehoben die ik niet wekelijks, maar zeker maandelijks opzet. Het is een extreem sferische plaat die bij iedere luisterbeurt nieuwe geluiden laat horen. Daar hecht ik veel waarde aan, want ik haak af bij herkenning.
Cheveu (FR)
In Frankrijk heb je een muziekscene die min of meer bestaat uit twee uitersten: extreem slick of extreem ruw. Cheveu loopt al een tijdje mee en is een band die we onder dat laatste mogen scharen. Ik zag ze lang geleden als support van The Black Lips en het zijn een stel garagerockers die de afgelopen jaren meer richting de electrorock zijn gegaan, maar ondertussen hun roots niet vergeten.