Bijgestaan door onder andere 'gouwe ouwe'-gitarist Jerry Miller gaf Eilen Jewell haar publiek precies wat het wilde; swingende bluesnummers, jazzy gespeelde covers en een reeks verzoekplaten.

STEPHEN SIMMONS
Zanger, gitarist en mondharmonicaspeler Stephen Simmons speelt veertig minuten lang solide, maar niet altijd even inspirerende country. De nummers zijn verre van slecht, maar lijken qua thema en melodie af en toe nogal op elkaar. Ook de prima pedal steel van Alex McCollough (die overigens geen enkele keer de zaal inkijkt) wordt nergens echt spannend. Echte uitschieters zijn er dan ook niet. Het voordeel hiervan is wel dat er ook geen slechte nummers gespeeld worden. De zaal is opgewarmd, maar het echte vuur moet nog komen.

EILEN JEWELL
Wanneer om kwart voor tien Eilen Jewell met haar band begint aan de eerste show van een Europese tour, is het vrijwel meteen duidelijk dat het een geslaagde avond gaat worden. Zangeres/gitariste Jewell grapt wat terwijl gitarist Jerry Miller en contrabassist/afteller Johnny Sciascia vrolijk glimlachen. Ze hebben er zin in. Vanaf het tweede nummer Sea Of Tears wordt er meegedeind en na afloop flink geapplaudisseerd. Her en der wordt gejuicht. De toon is gezet en de avond gered.

Na The Darkest Day, een cover van country-icoon Loretta Lynn, en het swingende doch bluesy aanvoelende Heartache Boulevard is het tijd voor een nummer om, zoals Jewell het noemt, op te slowdancen. Maar, zo legt ze uit, daar is weinig danskennis voor nodig dus niemand hoeft zich zorgen te maken. Het is vooral een kwestie van een beetje op en neer zwieren, zo deed zij dat vroeger immers ook.

Miller, 66 en getooid met cowboyhoed en hippe zonnebril, valt naast Jewell met haar immer effectieve stem op met zijn puike gitaarspel. Miller, die ooit met groten der aarde als The Doors, B.B. King en Jimi Hendrix werkte, combineert ogenschijnlijk zonder enige inspanning zowel voor- als achtergrond. Hij wisselt prachtige bluesakkoorden die de rest van de band overstemmen af met subtiele strelingen over zijn instrument zodat het gitaargeluid ver op de achtergrond, maar toch aanwezig is.

Na het jazzy Too Hot To Sleep vraagt Jewell de zaal verzoekjes te doen. Het droeve maar desondanks toch altijd aangevraagde Codeine Arms gaat vooraf aan de rock 'n' roll van Johnny Kidd And The Pirates' Shakin' All Over. In de laatste ziet Miller de mogelijkheid een riedel van The Beatles' Day Tripper te stoppen. De oude cowboy blijft het publiek verkwikken. Tijdens een van de laatste nummers, een Bessie Smith-medley, is het voor de afwisseling niet de beurt aan Miller om een solo te doen, maar aan de opgewekte Sciascia. Om elf uur stipt is het, na het populaire Rich Man's World, afgelopen. De band kan tevreden terugkijken op een succesvolle opening van haar Europese tour.