In een knusse, met gordijnen verkleinde Dommelsch Zaal van 013 gaf Pentagram afgelopen maandag het eerste concert op Nederlandse bodem in haar bijna veertig (!) jarig bestaan. Een mijlpaal die ondanks een verkouden Bobby Liebling en wisselend geluid zonder meer overeind bleef staan. Ook het eveneens alweer heel wat jaren actieve doomgezelschap Trouble verzorgde een prima show, waarbij verse vocalist Kory Clarke zich een waar podiumbeest toonde.

THE DEVIL’S BLOOD
De op de valreep toegevoegde openingsact Syrach wordt door uw verslaggever overgeslagen, waardoor hij met zijn neus in het optreden van The Devil’s Blood valt. Deze Eindhovenaren maakten al een uitstekende indruk op de New Year’s Gathering aan het begin van dit jaar in 013 en bevestigen vandaag wederom hun klasse. De combinatie van ouderwets klinkende, vaak behoorlijk psychedelische hardrock en een uitermate occulte en bloederige, meer naar black metal neigende podiumpresentatie blijft eigenaardig, maar drukt wel een uniek stempel op de groep. Bovendien heet rock ‘n roll al sinds haar geboorte muziek van de duivel te zijn, dus wat dat betreft klopt het wel.

Hoe dat verder ook zij, The Devil’s Blood weet zeker een sfeervolle performance neer te zetten, met bezwerende vrouwenzang en veel dubbele gitaarloopjes, soms elementair rockend, dan weer breed uitwaaierend in geestverruimende verkenningen van de duistere krochten van de ziel. Een toepasselijke start van de avond, die muzikaal gesproken de jaren zeventig toon zet en een memorabel staartje kent in de vorm van een ontketende, snaren kapot rukkende gitarist.

TROUBLE
Vervolgens is het aan de doomveteranen van Trouble om te laten zien dat ze ook zonder oorspronkelijke zanger en bandlid Eric Wagner nog recht van bestaan hebben. Dat doen ze wat bovengetekende betreft zeer overtuigend, met een uitermate energieke en sympathiek overkomende Kory Clarke (afkomstig van Warrior Soul) als visueel middelpunt. Maar nog belangrijker is vanzelfsprekend dat zijn presentie ook in muzikaal opzicht een toevoeging vormt en dat is hier zeker het geval, want zijn rauwe, gepassioneerde stem mengt goed met het intense retro geluid van de band als geheel.

Het sterke repertoire van de band doet de rest en zorgt voor een uitermate geslaagd optreden, waarin oudjes als The Tempter en Assassin moeiteloos gemixt worden met recentere songs als Come Touch The Sky en het relatief nieuwe Trouble Maker. Constante factor blijft het hoge niveau van de composities, die zeker niet allemaal tot doom in de enge zin van het woord gerekend kunnen worden, maar in feite raken aan alle stijlen en refereren aan alle bands die de basis van de metal vormen, van Black Sabbath tot Thin Lizzy tot Led Zeppelin. Daarbij swingt de band stukken meer dan veel hedendaagse metalbands, die vaak te lijden hebben onder een dichtgesmeerde sound en daardoor nogal statisch klinken. Enige minpuntjes van het optreden zijn het nogal schel afgestemde zaalgeluid en de nog redelijk lauwe publieke respons, maar eigenlijk vallen die gewoonweg in het niet bij een overweldigende performance als deze.

PENTAGRAM
Getuige de vele shirts met het logo van de band, kijkt het gros van de aanwezigen echter het meeste uit naar het optreden van Pentagram. En niet zonder reden overigens, want deze cultband heeft in haar decennia omvattende, door een opeenstapeling van tegenslagen geplaagde carrière nog nooit een concert op Nederlandse bodem gegeven. Logischerwijs zijn de verwachtingen van het gemiddeld gesproken behoorlijk gerijpte publiek dan ook hooggespannen en hoewel dit optreden niet de boeken in zal gaan als het perfecte Pentagram moment, zal niemand zich na afloop bekocht voelen. Het noodlot heeft namelijk wederom toegeslagen en zanger en boegbeeld Bobby Liebling met een stevige verkoudheid opgezadeld. Met zijn daardoor ernstig hese stem, gecombineerd met zijn altijd al eigenaardige podiumgedrag en eveneens aparte kapsel, vertoont hij vanavond een opvallende gelijkenis met Krusty The Clown.

Gelukkig laat deze joker zich niet uit het veld slaan en worstelt zich zo goed en zo kwaad als het gaat door de set heen, hetgeen hem overigens zeker niet onverdienstelijk afgaat. De rest van de band staat sowieso als een huis en doordat in het zaalgeluid in tegenstelling tot bij de vorige groep niet de hoge, maar de lage tonen erg dominant zijn, wordt in ieder geval één ding bijzonder duidelijk: deze groep schrijft Groove met een grote G. Een nummer als Petrified stuurt in een enkele klap alle zogenaamde nu-metalbands naar huis met een alles verpletterende, lome oerdreun. Het publiek is gelukkig onderhand ook wakker geworden en gaat bij tijd en wijle aardig los, met name op klassiekers als All Your Sins en het ‘lijflied’ van de band: de toegift Sign Of The Wolf (Pentagram). Het vormt een passend slot bij één van de gedenkwaardigste muzikale avonden van het jaar.