Voor het derde jaar op rij kwam de Popronde afgelopen vrijdag naar Tilburg. Op veertien locaties, uiteenlopend van 013 tot Ruimte X, van de schouwburgfoyer tot Cul de Sac, mochten live-acts uit heel Nederland zich van hun beste kant laten zien. Lees hier de recensies van onder andere Bradley's Circus, Barbarella en The Mad Trist.

OCEANA COMPANY (20.00 - SOUNDS)
Vorig jaar opende Gomer Pyle de Popronde in cd-winkel Sounds, dit jaar mag de psychedelische rockband Oceana Company. Het geluid is waarachtig van behoorlijke kwaliteit en de winkel creeërt intimiteit, waardoor het publiek getuige lijkt te zijn van een zeer goede repetitie. Het Zwolse Oceana Company vult de standaardbezetting van gitaar, drum en bas aan met een mellotron, wat zowel het minpunt als het pluspunt van de band is. Het instrument zorgt voor orginaliteit maar ook voor een theatraal effect dat niet altijd gepast lijkt te zijn. De zang van frontman Matthijs Herder is gedragen en weet heel Sounds te vullen. Op muzikaal vlak is de band zeer goed, er wordt van climax naar climax gewerkt waardoor het gehele optreden spannend blijft. Een rustige opwarmer voor een select publiek: Oceana Company weet een behagelijke en toch spannende sfeer te creëren waar de locatie zeker aan bijdraagt. (LR)

THE MAD TRIST (20.30 – BAT CAVE, 013)
De immer duistere Bat Cave is deze Popronde het toepasselijke domein voor de hardere muzikale klanken. Aldaar trapt The Mad Trist af met een potje puntige en pakkende stonerrock die zonder meer duidelijk maakt dat de heren goed hebben geluisterd naar Queens Of The Stone Age (en ook gekeken trouwens, getuige de podiumpresentatie van de groep). In navolging van die band slagen ze erin dit genre toegankelijk te maken voor een breed publiek met redelijk korte en overzichtelijk gestructureerde nummers, die zeer strak uitgevoerd worden. Afgaande op het huidige succes van De Staat, zou deze groep best wel eens wat potten kunnen gaan breken. (WdW)

WINNIE HAARHUIS (21.00 – BURGEMEESTER JANSEN)
Singer-songwriter Winnie Haarhuis schrijft lieve liedjes, die ons een kleine blik in haar leven geven. In haar teksten vraagt Haarhuis zich af waarom ze zo vaak in zichzelf praat en waarom het eigenlijk fout is om een rommeltje van je huishouden te maken. Vermakelijk om naar te luisteren, omdat de teksten herkenbaar zijn en zowel komisch als ontroerend. Ondanks de mooie liedjes blijkt het voor Haarhuis moeilijk de aandacht van het publiek vast te houden. Wanneer vrijwilligers van de Popronde dan ook nog besluiten tijdens het optreden Popronde-cd's te gaan verkopen, is het publiek helemaal afgeleid.  Misschien is haar muziek beter geschikt om, zoals Haarhuis zelf zegt: “te luisteren in bed en om rustig bij in slaap te vallen.” (KK)

SKIPPER (21.30 - CUL DE SAC)
Mike Schepers, alias Skipper, laat in Cul de Sac zien dat het uitbrengen van een sterke plaat niet meteen betekent dat je ook live een goede act bent. Zijn debuutalbum Architecture and Design staat vol met verrassende popliedjes. Het lijkt qua geluid een beetje op The Beatles, maar dan met veel samples en effecten. Maar hoe mooi de studio-opnamen ook klinken, live blijft er weinig over van de nummers van Skipper. Te vaak verzandt het samenspel tussen de bandleden in een vage opstapeling van geluiden, waardoor nummers hun kracht verliezen. Tel daarbij op dat er weinig bijzonders gebeurt op het podium en dat de zang van Schepers ook niet heel sterk is en je snapt dat dit optreden het publiek niet lang bij zal blijven. Aan het einde van het optreden was de zaal leger dan aan het begin. Volgende keer toch maar gewoon de cd opzetten? (TS)

FAUVIST (21.30 - Theaters Tilburg)
Dit trio, geformeerd rondom frontvrouw Laura Johannes, brengt Nederlandstalige nummers, uitgevoerd door onder andere een flamencogitarist aangevuld met accordeon en mandoline. Fauvist wordt omschreven als ‘Hollandse Fado’ en ‘Nederlandse chansons’, maar de beide stijlen niet duidelijk aan te wijzen. De muziek is mooi en van zeer hoge kwaliteit, ook heeft Johannes een erg mooie stem. De teksten zijn alleen wat week en bovenal: in het Nederlands! In een andere taal zou Fauvist, mijns inziens, een fijne band zijn, maar nu doet het Nederlands echt af aan de kwaliteit. Een plus is de akoestische set: hoewel Fauvist versterkt op zou treden in de foyer bij de schouwburg (grote zaal) speelt de band akoestisch in de foyer van het Studiotheater. Het publiek (dat helaas niet echt groot is) luistert over het algemeen aandachtig en zingt en klapt mee waar dat wordt gevraagd. Een goed optreden, goede muzikanten en goede muziek. Met een andere taal zou ik persoonlijk helemaal blij worden van Fauvist, nu helaas niet. (LR)

BARBARELLA (21.45 – BAT CAVE, 013)
Na The Mad Trist mag Barbarella aan de slag in de Bat Cave, waarmee de door die eerste band ingezette stonerlijn uiterst adequaat wordt voortgezet. Zij het met een kleine ‘twist’: niet alleen is er een groot verschil in uitstraling door het keurig bepakte voorkomen van deze mannen, maar de groep neemt vooral ook wat meer tijd om haar liederen uit te spinnen, waarbij de ruimte wordt gevonden voor de nodige stoere solo’s. De climax aan het einde van het optreden is erg goed opgebouwd en toont de toegevoegde waarde van een langere muzikale adem mooi aan. Sympathiek detail: de band verkoopt haar EP vanavond voor “wat de gek ervoor geeft.” Fijne gozers kortom. (WdW)

SOULKIKKER (22.00 - SLAGROOM)
Op papier vormt de frisse, organische funkband Soulkikker de perfecte muzikale begeleiding voor een uurtje swingend koffie leuten in Slagroom. In de praktijk blijkt maar weer eens dat funk en soul zeer moeilijke genres zijn om goed te doen en dat de grens tussen funky en flauw snel wordt overschreden. Het duo Patrick P. en Mo T. heeft onmiskenbaar veel muzikale chops, maar wat ze vanavond samen met haar gastzangeres laat horen is helaas nogal zouteloos. Er zit gewoon te weinig fun in deze Nederfunk en het geheel klinkt meer als een beleefde jam dan een verzameling sterke nummers. Dat een flink geluidsprobleem met een niet te horen bas wordt opgelost door deze ineens van nul naar elf te draaien, draagt ook niet bij aan de totaalbeleving. (RG)

BRADLEY’S CIRCUS (22.00 – EXTASE)
Bradley’s Circus brengt in twee daverende sets blues, rockabilly en rootsmuziek Extase binnen. Behalve de schoonheid van de stem van circuseigenares Mattanja Joy Bradley, valt de stuwende, zielvolle bluesharp van Lidewij Veenhuis meteen op. Alles wat er aan muziek, leven en emotie in Veenhuis' lichaam huist, jaagt deze roodharige dame zonder rem de zaal in. Tijdens de tweede set van de avond is de band meer uitgelaten en, niet tot ongenoegen van het publiek, wat meer behept met een punkrockattitude. Gitarist André van den Bogaart geeft de achterkant van zijn gitaar een beuk en een kopstoot en hij laat de hals ervan tegen de microfoon rijden terwijl de harpklanken van Veenhuis zorgen voor een symbiose die uitmondt in een muzikaal huwelijk tussen beide instrumenten. Het is om uitermate blij mee en trots op te zijn dat dit formidabele bluescircus afkomstig is uit het eigen Tilburg. (MvH)