Eagles Of Death Metal bewees in 013 wederom dat ze weet hoe ze een zaal gek moet maken. Ze speelde rauw, strak en aanstekelijk. Helaas kon dat niet gezegd worden van de voorprogramma’s, die eerder de tijd opvulden dan iets anders.

THIS CITY
Eagles Of Death Metal heeft deze keer twee voorprogramma’s meegenomen. De eerste band doet het meteen niet zo goed. This City speelt dansbare punk-rock die onwijs commercieel klinkt. Op zich is het instrumentaal wel aardig, maar het onverstaanbare geblér van de zanger zorgt ervoor dat het niet uit de verf komt. Ondanks de aanstekelijke melodietjes gaan de voetjes niet van de vloer. De gitarist probeert de zaal mee te laten klappen om er wat stemming in te brengen, maar iedereen blijft stoïcijns voor zich uit kijken. Dit zet meteen de toon voor het hele optreden.

SWEETHEAD
Sweethead komt met veel rook en een dramatische look het podium op: de mannen in pak en de zangeres in een kort glitterjurkje, met enorme hakken eronder. De band is vernoemd naar een nummer van David Bowie en is opgericht door Queens Of The Stone Age-gitarist Troy Van Leeuwen. Dat belooft dus een flinke portie rock met wat glam. Het valt tegen: er is te weinig energie en de stem van de zangeres klinkt niet echt soepel. Sweethead is niet echt bijzonder. Wat de band brengt is niet slecht, maar je krijgt het er ook niet warm van.

EAGLES OF DEATH METAL
“Are you ready for some rock 'n roll?!” Nee, het is geen death metal, maar rock 'n roll zoals het bedoeld is. Het publiek is duidelijk opgelucht dat de voorprogramma’s van het podium verdwenen zijn en de volle zaal gaat meteen los wanneer Eagles Of Death Metal verschijnt. Eerst neemt frontman Jesse Hughes even een slokje bier dat vanuit het publiek wordt aangeboden en dan kunnen we echt beginnen. De grote hit Wanna Be In LA geeft de band al vrij snel weg en deze knalt dan ook niet echt lekker. De zang is wat zacht en de stemming hangt er nog niet helemaal. Gelukkig verandert dat na een poosje en dat komt onder andere door de fantastische drummer Joey Castillo. Hij speelt ontzettend strak en stuwt het optreden naar grote hoogtes.

“Ik heb nog nooit zoveel mooie snorren bij elkaar gezien!” Het publiek heeft een ode gegeven aan de look van Hughes en loopt voor een groot gedeelte rond met plaksnorren en pilotenbrillen. Niet alleen de muziek wordt gewaardeerd, maar het hele imago van de band doet het goed. Van haar looks tot de typische danspasjes van de zanger: het draagt allemaal bij aan de avond. Hoe later het wordt, hoe beter de band gaat spelen. Dat is goed te merken in het nummer Don't Speak (I Came To Make A Bang). Mensen beginnen te moshen zodra de eerste snaren zijn aangeraakt. De zang klinkt een stuk beter dan in het begin en er hangt een geweldige sfeer in de zaal.

“The boy's bad news!” Met deze zin maakt de band het publiek helemaal gek. Het publiek herhaalt de regel eindeloos en als de climax daar is, zet de band I Want You So Hard (Boy's Bad News) in. Iedereen gaat los en het nummer wordt dan ook fantastisch gespeeld. Het is strak, energiek en rauw. De band verdwijnt voor een lange tijd van het podium en iedereen gilt ongeduldig dat ze terug moeten komen. Na een poos komt Hughes dan eindelijk tevoorschijn en hij doet in zijn eentje Cherry Cola. Het refrein wordt enthousiast meegekrijst. Terwijl de complete band zich weer verzamelt, klautert er een fan op het podium die met veel liefde onthaald wordt en een handtekening op zijn shirt krijgt. Dan springt de fan al crowdsurfend het publiek weer in. Hughes wordt er blijkbaar door geïnspireerd, want ook hij verschijnt later in het publiek en geeft staand naast de geluidsman wat fenomenaal gitaarspel weg. Als de band uiteindelijk de laatste nummers speelt, voelt het alsof er een feestje voorbij is.