In een goed gevulde Paradox demonstreerde gitaarfenomeen Marc Ribot met zijn Ceramic Dog Trio van alle muzikale markten thuis te zijn. Zijn eclectische exploraties werden verder kracht bij gezet door een fanatieke violiste, een begaafde bassist en een strakke (en zichtbaar strak staande) drummer.

ALLESKUNNER
Enkel de hoeveelheid en diversiteit van muzikale projecten waaraan Ribot zijn naam verbonden heeft, maakt al duidelijk dat we hier met een echte alleskunner te maken hebben. Of het nu gaat om eigenaardige pop a la Tom Waits, avant-garde geraas in de stijl van John Zorn of traditionele Cubaanse muziek, Ribot draait nergens zijn hand voor om. Vanavond passeren dan ook allerhande stijlen de revue, van reggae tot jazz en van pointillistische verkenningen in geluid tot elementaire blues, vaak zelfs binnen hetzelfde nummer. Zo laat Ribot een nummer dat bij aanvang klinkt als de Afrikaanse dansvorm highlife moeiteloos overgaan in stevige hardrock, om het dan weer om te buigen naar ongepolijste indie. Deze kerel houdt er niet van om eindeloos in hetzelfde idioom te spelen, zoveel is zeker.

SPEELS
Dat wil overigens niet zeggen dat er geen lijn in de avond is te ontdekken. Het met violiste Eszter Balint aangevulde Ceramic Dog Trio waarmee hij tourt, bestaat uit jonge honden die de speelse muzikale visie van oude rot Ribot prima aanvoelen en op een heel natuurlijke wijze weten te vertolken, gepokt en gemazeld als ze zijn in de behoorlijk kinderlijke en bizarre wereld van de alternatieve muziek. De iconoclastiche punk-attitude die ze daar hebben aangeleerd, sluit prima aan op Ribots bedoelingen. Dit resulteert in een optreden dat je gevoelsmatig wel rock ‘n roll zou kunnen noemen (het zeldzame gezongen nummer versterkt die indruk nog met een tekst over een recalcitrante Johnny), waarbij vooral drummer Ches Smith met zijn ernstig gedrogeerde blik en manische energie de show steelt. Het gaat hier wel om rock ‘n roll met een brilletje, getuige het complexe muzikale materiaal, een enkel in het Frans gezongen verdwaald ‘chanson’ en Ribots ingewikkelde ruminaties over verloren illusies bij het vinden van de ware in een bekentenislied tegen het einde van de tweede set.

De toepasselijke titel van het recentste wapenfeit van dit combo is Party Intellectuals. Een prima slogan, die de kern van dit uitmuntende concert feilloos treft.