De maand oktober is alweer aangebroken, de temperaturen dalen gestaag en de duisternis krijgt steeds meer speelruimte. Hoe het Gifgrondseizoen dan beter af te trappen dan met een avond/nacht gewijd aan de donkere waveklanken van een drietal acts van het Nederlandse label Enfant Terrible? Afgelopen zaterdag konden liefhebbers van het genre zich derhalve verlustigen aan optredens van Distel, Dolina en The Dreams.

DISTEL
Het Nederlandse duo Distel opent het bal vanavond ingetogen met minimale elektronica die de duistere spelonken van de ziel verkent. De twee in het zwart gehulde heren slagen erin een desolate en beklemmende ambiance te creëren met behulp van spaarzaam gebruikte percussie en toetsen, vocalen die vervormd worden tot een vreemd gegorgel en zwart-wit beelden van verlaten en vervallen ruimtes en eindeloze waterpartijen. Enigszins eentonig is het misschien uiteindelijk wel, maar smaken verschillen.

DOLINA
Van monotonie is in ieder geval geen sprake bij het Frans/Belgische Dolina, dat naar eigen zeggen 'electro chansons' maakt. Het geluid dat het drietal produceert kun je inderdaad wel omschrijven als een zwarte, gesynthetiseerde variant op de oude zuidelijke liederentraditie. Hartverwarmende nummers met onontkoombare teksten als ‘Sadness and sorrow till the end of time, till the end of crime, till the end of Christ, till the end of fear, till the end of lies’, worden op bezwerende toon gezongen door een zangeres met gotische uitstraling en voorzien van passende, soms stevige arrangementen en donkere beelden, die echter vaak ook kwetsbaar en mooi zijn.

THE DREAMS
Met The Dreams bereikt de avond haar energieke climax. Deze Franse jongeman en jongedame beginnen hun performance met een Arabische, gesluierde dans door het publiek om vervolgens hun elementaire, rauwe punk met veelal exotische ritmes op de zaal los te laten. Deze beats in combinatie met enig aangenaam geram op gitaar, bas en toetsen en intense zang zorgen voor een zeer dansbaar geheel, waar een groot deel van de aanwezigen dan ook g(r)if gebruik van maakt. Een tegelijk bizarre, vermakelijke en onheilspellende cover van Rebel Yell van Billy Idol (“The best indie songwriter ever,” aldus de mannelijke helft van het duo) sluit de reguliere set af en na enkele toegiften voor een overduidelijk enthousiast publiek is deze Gifgrond-editie wat optredens betreft helaas alweer ten einde. Het was weer een geslaagd partijtje.