Het beloofde afgelopen dinsdag een avond vol contradicties te worden in Little Devil. Twee muzikanten die erom bekend staan het volume van de versterkers naar elf te draaien, staan vanavond akoestisch uitgekleed op de bühne. Anneke van Giersbergen (The Gathering, Agua De Annique) liet haar donkere symfonische metalroots thuis en Nick Oliveri (Kyuss, Queens Of The Stone Age, Mondo Generator) hield voor de verandering zijn kleren eens aan.

Aan de ene kant is Anneke van Giersbergen een opmerkelijke keuze als voorprogramma van Nick Oliveri, aan de andere kant hebben de twee muzikanten wel degelijk iets gemeen: beiden hebben veel succes gehad in bands waar zij voornamelijk naar voren kwamen als boegbeeld. Van Giersbergen zong in The Gathering, misschien wel de grootste metalband met vrouwelijke vocalen die Nederland ooit gekend heeft. Oliveri vond met Kyuss de stonerrock zowat uit en bracht het genre later met Queens Of The Stone Age naar de mainstream.

ANNEKE VAN GIERSBERGEN
Maar dus eerst de beurt aan de lieve Anneke van Giersbergen. Met haar blonde haar en warme uitstraling compenseert ze haar stoere kant, die in inktpatronen op haar arm staat getatoeëerd. Van Giersbergen weet vanaf het begin van de avond niet alleen het publiek om haar vinger te winden met haar briljante stem, ook haar grappen over Tilburg vallen in goede aarden. Zo heeft ze haar voicemail laten inspreken door de Tilburgse mascotte Ferry van de Zaande, wat door het publiek ruimschoots goedgekeurd wordt.

Anneke begint met Beautiful One, een nummer van haar momenteel actieve band Agua De Annique. Deze muziek zal de rode draad door haar optreden zijn. Tussendoor komt ze met het mierzoete Songbird van Fleetwood Mac en The Power Of Love van Frankie Goes To Hollywood, dat door het publiek tot Ferry Goes To Tilburg wordt omgedoopt. “Dan nu even iets meer tempo”, zegt Van Giersbergen halverwege de show, maar maakt dit niet waar. Precies dat is wat een beetje mist vanavond. Ze blijft met haar mooie stem boeien, maar Van Giersbergen is geen gitarist en dat merk je. Er had wat meer pit in gemogen. Akoestische muziek hoeft niet alleen mooi en rustig te zijn.

NICK OLIVERI
Vrij rap na Van Giersbergen staat Nick Oliveri op het podium. Met een volgestickerde, akoestische gitaar heet hij een deel van het publiek welkom (het andere deel heeft nog niet in de gaten dat het hoofdprogramma al op het punt staat te beginnen). “I’ll start with a Kyuss song.” En weg is ie. Vol gas ramt Oliveri de ene na de andere song er zonder pardon doorheen vanavond. Met nadruk op rammen, want de akoestische gitaar wordt niet zo lieflijk behandeld als Van Giersbergen een paar minuten eerder nog deed. Nick Oliveri is een rasbassist en dat merk je aan zijn gitaarspel: harde korte aanslagen zonder opsmuk. Je vraagt je af hoe hij de snaren heel houdt.

Oliveri, bekend om zijn naakte podiumpresentaties, houdt dit keer zijn kleren aan, maar kleedt zijn nummers wel volledig uit. Dit is gewaagd voor een artiest die elektrisch gewend is en zich daar makkelijk achter kan verschuilen. Akoestisch valt iedere fout op. Maar bij de muziek van Oliveri is dit totaal geen probleem. Het hoort smerig en vuig te zijn en daarom is Little Devil ook de kroeg waar deze muziek thuis hoort. Er komt van alles voorbij: Kyuss, Queens Of The Stone Age, Ramones, Oliveri’s eigen band Mondo Generator, The Dwarves. Zelfs G.G. Allin passeert de rock ’n roll-revu op deze avond waar Oliveri zelf de jukebox bedient. Na ruim anderhalf uur, een halve fles Jack en een handvol verzoeken later, gooit de bebaarde bassist de handdoek in de ring. Een avond vol akoestisch geweld van twee totaal verschillende muzikanten dat nog het beste te vergelijken is met een dans tussen Beauty and The Beast.