In Little Devil was het concert van Mayhem binnen de kortste keren uitverkocht, dus week men uit naar de Hall Of Fame om alle liefhebbers de kans te geven de legendarische medegrondleggers van de black metal live mee te maken. Het verzamelde publiek bleek wel over het nodige geduld te moeten beschikken om dat daadwerkelijk te kunnen doen, terwijl het optreden toen het dan eindelijk van start ging (zeker aanvankelijk) ernstig te lijden had onder een mistig geluid.

MISANTHROPIA
Voor de Noorse groep het podium betreedt, mogen een drietal lokale bands het publiek alvast in duistere sferen brengen. Visueel gesproken doet het Tilburgse Misanthropia dat in ieder geval prima, met enige kaarsen en doodshoofden en spaarzame, veelal rode belichting. Muzikaal beweegt het vijftal zich in het symfonische black metal domein met een naar eigen zeggen aan Cradle Of Filth en Dimmu Borgir schatplichtig geluid. Dit komt echter nog niet helemaal uit de verf, omdat de band het redelijk complexe idioom waarin men werkt vooralsnog niet volledig in de vingers heeft, met wat stroeve overgangen en hier en daar rommelig spel tot gevolg. De ambitie reikt op dit moment dus nog verder dan de vaardigheid, maar dat hoeft op termijn natuurlijk geen probleem te zijn. 

FUNERAL GOAT
Met het eveneens uit ons aller thuisstad afkomstige Funeral Goat belanden we dan vervolgens in veel elementairder gebied. Geen keyboards te bekennen hier, enkel gekrijs, gitaar en drums. Subtiel is het allerminst, maar effectief is het wel. Beide heren spelen hun minimale en niet scherp omlijnde black metal met overtuiging, daarbij geïnspireerd door wat kaarsenvlammen en een enkele geitenschedel. Vanzelfsprekend put Funeral Goat uit het bekende satanische repertoire, wat neerkomt op titels als 666 die qua eenvoud de muzikale verrichtingen naar de kroon trachten te steken. Simpel maar adequaat dus.   

HERETIC
De Eindhovenaren van Heretic zetten op een bepaalde manier de basale lijn van Funeral Goat voort, zij het dat deze groep dat doet met een onmiskenbare hoofdknik naar hardcore en met name punk (afgaande op het uiterlijk van voorman Thomas Goat zou je zo kunnen denken met een psychobilly-groep van doen hebt). Het resultaat is een zeer direct aansprekende en soms zelfs meezingbare vorm van black metal, die de stemming in de zaal er aardig in weet te krijgen. Alleen jammer dat deze na het optreden van deze kerels langzaam maar zeker weer wordt afgebroken.

MAYHEM
Op de veteranen van Mayhem is het namelijk wachten, wachten en nog eens wachten. Gelukkig zijn er in de zaal genoeg goedkope alcoholische en andere versnaperingen, alsook vage en goede bekenden aanwezig, maar op een gegeven moment begint een mens zich toch wat ongeduldig af te vragen waar deze vertraging eigenlijk voor nodig is. Als de band na enige uren dan eindelijk de planken betreedt, vergezeld door de nodige bombastische klanken, wordt in ieder geval meteen duidelijk dat het niet vanwege de soundcheck kan zijn (of misschien beter: dat men zich die wel had kunnen besparen). Het zaalgeluid is namelijk ongekend mistig en zo nu en dan ernstig overstuurd, waardoor onder anderen zanger Attila Csihar in het begin nauwelijks te horen is. Visueel is hij overigens wel zeer aanwezig, met een bleek en met ‘bloed’ besmeurd hoofd, zonnebril op, grote strop in de hand en, om het zondaggevoel compleet te maken, een priesterlijke paarse sjaal en grote omgekeerde crucifix inclusief vierarmig corpus.
 
De zang wordt in de loop van het concert wel beter, maar het ongedefinieerde totaalgeluid, waaronder met name de gitaren te lijden hebben, blijft de groep parten spelen. Daardoor vallen vooral de nummers afkomstig van albums als Wolf’s Lair Abyss en vooral het ‘progressieve’ Grand Declaration Of War, voor de goede vertolking waarvan een helder geluid onontbeerlijk is, nogal in het water. Het best tot hun recht komen nog de gruizige, naar punk neigende liederen die het vroegste werk van de groep uitmaken, zoals afsluiter Pure Fucking Armageddon (een kreet die de band ter harte heeft genomen, getuige de daaropvolgende grondige sloop van hun hotelkamer). Tegen die tijd heeft het overgebleven publiek, na een aanvankelijk nogal lauwe respons, er overigens wel zin in gekregen en beweegt een groot deel er lustig op los. Ondanks dit redelijk bevredigende einde had er met een beter geluid en een stipte band toch heel wat meer gezeten in dit optreden. Jammer, maar misschien kun je van een band die zichzelf ‘chaos’ noemt ook niet verwachten dat-ie altijd een perfecte performance neerzet.