Op het podium van een stampvolle Dommelsch Zaal staan vijf jong ogende knullen zieltjes te winnen. Het is The Maccabees uit het Engelse Brighton dat met haar luchtige en erg strakke indie-britpop het hoofd niet kan laten stoppen met knikken. Ook de voorste rijen van het publiek zijn gezwicht onder de aanstekelige hooks van de band. The Maccabees, dat in het verleden al verschillende zalen heeft opgewarmd voor zwaargewichten als Bloc Party en Arctic Monkeys, is toe aan een eigen podium. Dus kom de volgende keer terug als volwaardige hoofdact; dat verdienen jullie!

EDITORS
Met inmiddels drie albums op zak heeft Editors al lang een eigen podium opgeëist. De band heeft nog geen Coldplay-status, maar is wel op weg naar het volgende honk: de grote stadions. Een erg divers publiek laat de onderkaak zakken wanneer de backdrop van Editors een groot scherm van LED-verlichting blijkt te zijn. De mannen uit Birmingham beginnen dan ook toepasselijk met In This Light And On This Evening, de titelsong van hun laatste album. Vier nummers (waarvan drie singles) verder zakt het geheel in en gaan de handen in de zakken. De enige fout van de avond wordt gemaakt aan het begin van You Don’t Know Love en hier laat de band ook voor het eerst wat spontaniteit zien. Iets dat de band live nogal mist. Alles gaat zo op de automatische piloot, dat zanger Tom Smith meer interactie heeft met zijn microfoonstandaard dan met de rest van de band, laat staan het publiek. De geweldige lichtshow boeit dan ook bij vlagen meer dan wat Editors hier laat zien.

Bij het timide Camera van debuutalbum The Back Room weet Editors weer terug te krabbelen. Ook Smokers Outside The Hospital Doors wordt met gejoel ontvangen en meegezongen. Dan verdwijnt de band achter de coulissen. Met nog een half uur op de klok is een toegift alles behalve ondenkbaar. Ja hoor, Smith kruipt nogmaals achter de piano om een vrij saai encore te geven met het rustige Walk The Fleet Road. Het is een nieuw nummer, dat meer leunt op de synths van New Order en Depeche Mode dan op de staccato gitaren van groot inspirator Joy Division. Kom dan knallend terug, zou je denken. Het knallen bewaart de band echter voor het allerlaatst. Munich en Papillon, weer twee singles die worden omarmd als oude vrienden. “As the sun goes down on a broken town,” zingt Smith en terwijl de LEDjes doven, is het na twintig nummers en ongeveer anderhalf uur gedaan. Volgende keer in de Gelredome?

(Naschrift redactie: Dyon heeft het optreden van voorprogramma Wintersleep niet gezien. De foto's wilden we je echter niet onthouden.)