Voor een select publiek gaf het uit Portland, Oregon afkomstige Black Elk afgelopen woensdag een korte, maar intense en complexe performance, waarin welhaast alle stijlen in de hardere muziek voorbij kwamen. Voorprogramma Otis betrad het podium met maar liefst twee drummers en slaagde er wederom in een uitermate enerverend optreden neer te zetten.

OTIS
Anders dan voorgaande keren in 013 hebben onze Brabantse makkers van Otis vanavond dus twee slagwerkers in de gelederen om een nog krachtiger geluid te produceren. Deze blijken meestal synchroon te drummen, hetgeen in visueel opzicht in ieder geval een leuk dubbelganger-effect geeft. Of het muzikaal zoveel bijdraagt, is wel enigszins de vraag, aangezien alle trommels toch al versterkt worden en er dus al een stevige basis ligt.

Erg belangrijk is dat echter niet. Hoofdzaak is immers dat Otis wederom een puik concert aflevert, dat voor de zoveelste keer bewijst dat deze groep tot de beste in het land behoort als het gaat om het hardere gitaargeweld (en tromgeroffel en basgedreun en geschreeuw). Daarbij heeft de beschikbaarheid van twee drumstellen tot gevolg dat de band dit keer niet met een maniakaal schreeuwende zanger voor het podium, maar met een uitgebreide drumsessie van het merendeel van de Otisleden eindigt. Daarmee weet de groep toch weer een bijzondere wending te geven aan haar gebruikelijke performance.

BLACK ELK
Het Amerikaanse Black Elk telt twee man minder dan het voorprogramma, maar de muziek die dit kwartet ten gehore brengt is er niet minder complex om. Als je deze groep in een hokje wil stoppen, dan zou mathcore het beste passen, vanwege de vele ingewikkelde overgangen binnen nummers en de vaak abrupte manier waarop ze eindigen. Feit is echter dat Black Elk een enorme diversiteit aan genres in haar opwindende geluid verwerkt, van lome sludge tot opgefokte hardcore en van dreigende doom tot psychotische metal. Vooral het strakke en gevarieerde drumwerk en de tegendraadse gitaarsolo’s vallen daarbij op.

Vanzelfsprekend vergt deze mix veel van de vier muzikanten en na een kleine drie kwartier is het shirt van de drummer dan ook compleet doorweekt, terwijl de vloer direct voor het podium bezaaid is met spuugklonten van de woest schreeuwende frontman. Op dat moment houdt de band het even kwiek als men begonnen is alweer voor gezien, maar langer spelen had het risico op hartinfarcten bij band en publiek ook onnodig verhoogd. Kort maar krachtig, zoals dat dan heet.