Dé binnenlandse muzikale sensatie van het jaar 2009 is natuurlijk het arriveren van componist, trompettist en bandleider Kyteman met zijn veelkoppige Hiphop Orkest. Maar wie jong is, is ongedurig en het 22-jarige talent staat aldus alweer te trappelen om door te gaan met andere projecten. Ter afsluiting van dit doorbraakjaar gaf hij derhalve afgelopen zaterdag zijn (zoals hij het zelf noemde) “laatste cluboptreden” met het huidige orkest voor een uitverkocht 013.

ENERGIE
Lang heeft Kyteman zijn groep natuurlijk nog niet bij elkaar en oud zijn de leden daarvan ook bepaald niet, hetgeen alvast één groot voordeel heeft: deze groep barst werkelijk van de energie. En dat werkt aanstekelijk, al bij de instrumentale opening van de avond. Toegegeven, de blazerssectie, het strijkkwartet en de verschillende trommelaars, toetsenisten en de bassist hebben weinig mogelijkheid om daar uitgebreid fysiek uiting aan te geven, maar Benders zelf heeft dat wel. Met zijn hoogstpersoonlijke, uiterst beweeglijke manier van dirigeren en de spannende, geleidelijke opbouw van de muziek weet hij de aandacht meteen te vangen.

Als er vervolgens ook nog hele hordes MC’s in wisselende samenstellingen het podium opstuiteren, wordt meebewegen (en meezingen) welhaast onvermijdelijk, te meer daar het orkest heel goed weet hoe het publiek het laatste zetje te geven: bijvoorbeeld door een MC midden in het publiek te laten zingen (tijdens City Is Burning), of met alle beschikbare orkestleden vooraan op het podium te gaan staan en synchrone armbewegingen te maken, waardoor je als publiek het gevoel krijgt dat je wel gek bent als je niet mee zou doen. Het resulteert in een zaal die van voor tot achter meewuift en een geweldige positieve energie uitstraalt.

CONTINUÏTEIT
Die positieve energie heeft vanzelfsprekend ook alles te maken met de sterke performance van de groep, die middels Kytemans nummers een brug slaat tussen welhaast alle vormen van zwarte muziek. Want het heet dan weliswaar een hiphop orkest te zijn (wellicht omdat die vorm van zwarte muziek de jeugd van tegenwoordig het meest vertrouwd is), maar wat liederen zoals het deels als vooroorlogse jazz/blues te categoriseren No More Singing The Blues, de lyrische, naar Miles Davis neigende ballade Sorry en het zuiver vocale, tegelijk als hiphop en iets oerouds klinkende Blow The Whistle On ‘Em vooral duidelijk maken, is de grote continuïteit in de Afro-Amerikaanse muziek, van gospel, blues en jazz tot soul, funk en hiphop.

Dat iemand dat al op zo’n jonge leeftijd in de smiezen heeft en zo moeiteloos een natuurlijke synthese tussen die zogenaamd verschillende genres weet te creëren, is misschien wel de meest verbijsterende constatering van deze zeer geslaagde avond. Niet verbazend dus dat jong en oud vandaag zijn uitgelopen om deze jongeman een laatste keer in clubsetting te zien. Nog een enkel optreden in de muziekhal te Amsterdam en Benders’ huidige muzikale project is ten einde. Benieuwd wat we in de toekomst nog allemaal van dit multitalent gaan horen…