Grungepionier Alice In Chains deed donderdag 013 aan en gaf daar een steengoed optreden, dat helaas over de gehele lengte wel een tikkeltje saai was.

Na de overdosis van zanger Layne Staley in 2002 leek het doek definitief te vallen voor de grungerockers van Alice In Chains. Maar in 2006 was daar ineens een hernieuwde band met de charismatische William Duvall als nieuwe frontman. Ruim dertien jaar na het laatste studioalbum kwam dit jaar Black Gives Way To Blue uit, dat bij velen hoog zal eindigen in de eindejaarslijstjes. Kortom: de verwachtingen zijn torenhoog vanavond.

Na lang wachten gaan de lichten dan eindelijk uit. Begeleid door de tonen van Destroyer van Kiss komen de Amerikanen het podium op. Wanneer het viertal opent met Rain When I Die word je bijna omver geblazen door het enorme volume, dat zeker de grens van 105 decibel overschrijdt. Wat overigens niet wil zeggen dat het geluid slecht is vanavond, integendeel zelfs. Het is meteen duidelijk dat Alice In Chains staat als een huis. De sound is moddervet en strak en zeker frontman William Duvall staat zijn mannetje. Zijn stem lijkt angstvallig veel op die van Layne Staley en met zijn krachtige performance en charismatische voorkomen weet hij het publiek dan ook moeiteloos voor zich te winnen.

De nadruk ligt vanavond duidelijk op nummers van DIrt en het nieuwe album Black Gives Way To Blue. Daarbij valt op dat deze zeker kunnen tippen aan het magnus opus van de band, Dirt. Hoewel het viertal staat als een huis, wordt het optreden over de lange lengte wel een tikkeltje saai. Dit omdat het tempo van de nummers vrij loom is en in ieder nummer hetzelfde. Daarbij moet de kanttekening gemaakt worden dat dat natuurlijk de sound is van de band.

Gelukkig wordt dat grotendeels goedgemaakt met een zinderende finale, waarin het gehele publiek de klassieker Would uit volle borst meezingt en met het rustige Rooster, dat bijgestaan wordt door indrukwekkende beelden uit de Vietnamoorlog op het scherm achter het podium. En zo wordt er een waardig slotakkoord gegeven aan een steengoed optreden, dat helaas over de gehele lengte net iets teveel saaie momentjes had om het predicaat ‘memorabel’ te verdienen.