Spastisch vermaak met Brown Vs Brown in Paradox

Amsterdams kwartet ‘twitcht’ er vrolijk op los

Wouter de Waal ,

De cd was nog niet af, afgelopen woensdag in Paradox. Dus van een presentatie kon geen sprake zijn. Maar de muziek die de Amsterdammers van Brown Vs Brown op deze laatste Avontuurlijke Muziek bijeenkomst van het seizoen lieten horen was dat duidelijk wel: complexe en energieke ‘rekenrock’ die met chirurgische precisie op het publiek werd losgelaten.

Amsterdams kwartet ‘twitcht’ er vrolijk op los

De cd was nog niet af, afgelopen woensdag in Paradox. Dus van een presentatie kon geen sprake zijn. Maar de muziek die de Amsterdammers van Brown Vs Brown op deze laatste Avontuurlijke Muziek bijeenkomst van het seizoen lieten horen was dat duidelijk wel: complexe en energieke ‘rekenrock’ die met chirurgische precisie op het publiek werd losgelaten.

Brown Vs Brown? Klinkt als een intern verscheurd groepje dat het tegen zichzelf opneemt... Vanaf de eerste noten van deze band moet je toegeven dat die naam prima gekozen is. De vier bandleden lijken namelijk voortdurend tegen zichzelf in te spelen: passages worden op onverwachte momenten abrupt afgebroken, tempo’s steeds weer omgegooid, melodieën gedeconstrueerd. Nergens wordt je de gelegenheid geboden om in een vaste, vertrouwde groove te komen. Toch krijgen deze heren het voor elkaar je continu tot beweging en hoofdknikken aan te zetten, door de tomeloze energie die ze met hun ongewoon complexe rock weten te creëren. De titel van hun laatst uitgebrachte album Twitch And Shout is dan ook wederom treffend te noemen: de muziek rockt zeker, maar op een behoorlijk verwrongen, spastische manier.

Dat komt eerst en vooral door het ontbreken van een constant ritme, maar daarnaast ook door de manier waarop de saxofonist met behulp van elektronica allerhande vervormde geluiden uit zijn instrument weet te toveren, of door het rijke, ritselende geluid dat de drummer bij een bepaald nummer met behulp van stalen kettingen creëert. Wat echter het meest in het oor springt is het feilloze samenspel van dit kwartet. Improvisatie lijkt nauwelijks een rol te spelen bij dit viertal, iedere noot valt op zijn vastgestelde plaats in de vooraf uitgedachte complexe compositie. 

Rekenen is dan ook duidelijk een grote hobby van deze jongens, hetgeen overigens ook al blijkt uit de droog komische opmerking van de gitarist dat dit een zeer speciaal concert is voor de band: op de kop af het honderd-en-veertiende! Maar zelfs zonder deze belangwekkende mededeling is dit optreden bijzonder te noemen. Hopelijk geldt dat ook weer voor de concerten die het volgend seizoen in het kader van Avontuurlijke Muziek in Paradox worden georganiseerd.