Weet metalhol Little Devil een bekende buitenlandse band te strikken, dan blijft het dikwijls niet bij één optreden. Donderdag speelden Witchcraft en Graveyard er opnieuw. Graveyard en Witchcraft zijn in zekere zin twee handen op één buik. Beiden vinden hun inspiratie in de hardrock en psychedelica van de 70’s, die ze aangenaam vermengen met folky melodieën. Beide bands hebben in korte tijd een flinke reputatie opgebouwd, niet in de laatste plaats door indruk te maken op het Roadburnfestival. 

Dat Graveyard en Witchcraft zich in hetzelfde muzikale vaarwater begeven, is niet geheel verbazingwekkend. Gaan we namelijk een paar jaar terug in de tijd, dan vinden we Witchcraft-zanger Magnus Peelander naast frontman Joakim Nilsson en bassist Rikard Edlund van Graveyard in de band Norrsken. Dat is Zweeds voor noorderlicht, zoals bekend ook de naam van de voorloper van 013. Uit deze kosmische toevalligheid kun je natuurlijk maar één conclusie uit trekken: deze bands horen thuis in Tilburg.

GRAVEYARD
De mannen van Graveyard lijken dat ook aan te voelen. Het enthousiasme druipt ervan af. Met een flinke vaart vliegen de Zweden door de nummers van hun titelloze debuutalbum heen. Rustpunten zijn er al genoeg in de nummers zelf. Graveyward heeft een feilloos gevoel voor opbouw en tempowisselingen. De afwisseling tussen dromerige folkmelodieën, bluesy uitbarstingen en psychedelische gitaarsolo’s levert bijzonder rijke nummers op. Het is headbangen en dan weer wegdromen. Dat de band nog maar sinds 2006 bestaat is aan niets te horen. Het is dat het nog betrekkelijk jonge kerels zijn, anders zou je eerder denken aan 1972. Naast een groot talent voor pakkende riffs, beschikt Graveyard ook nog eens over een begenadigde zanger, die vooral imponeert als hij flink uithaalt met zijn rauwe stem. Het publiek schreeuwt terecht om een toegift en krijgt deze ook.

WITCHCRAFT
Met Witchcraft krijgt de avond vervolgens een wat donkerder randje, hoewel ook hier de heldere melodieën de overhand hebben. Tussen de vrolijke, uptempo gitaarloopjes door strooit Witchcraft een subtiel afgemeten snufje doom in de ketel, wat zich uit in enkele zwaardere gitaarriffs. Maar bovenal blijft het toch ouderwetse hardrock in een fris folkjasje. Aan het begin van het millennium begon deze band met een ode aan de doom-pioniers van Pentagram. Negen jaar later is dat ‘projectje’ uitgegroeid tot een van de boegbeelden van de hedendaagse revival van seventies-hardrock. Het bracht Witchcraft in 2008 nog op het hoofdpodium van Roadburn. Maar ook in een klein kroegje als Little Devil lijken de Zweden zich goed te vermaken. Ze spelen vooral werk van de eerste twee albums, waarbij ze het lekkerste voor het laatste kwartier bewaren: Witchcraft (Take One) en het prachtige, uitgesponnen Her Sisters They Were Weak.

Net als Graveyard onderscheidt Witchcraft zich door bijzonder aanstekelijke riffs, die na afloop nog lang in menig hoofd zullen rondzingen, en een markante frontman. Bovendien is het allemaal bijzonder strak gespeeld. Zelfs het geluid in het zaaltje achterin de kroeg is kraakhelder, met dank aan nieuwe apparatuur. Leuke bijkomstigheid van de kleinschaligheid is dat je de mimiek van zanger Magnus Peelander eens van dichtbij ziet. Tijdens zijn gitaarsolo’s, die toch behoorlijk subliem zijn, speelt een nonchalant glimlachje rond zijn mond. Alsof het hem geen enkele moeite kost. Dan kijkt hij weer triomfantelijk de zaal in. Maar als Magnus zingt, biedt het weer een heel andere aanblik: met opgetrokken wenkbrauwen en een ernstige, melancholische blik staart hij naar een denkbeeldige horizon. Witchcraft en Graveyard in Little Devil; wat mij betreft mag het net zo’n traditie worden als de jaarlijkse akoestische optredens van Anathema/ Danny Cavanagh.