Zesarmig rockmonster Stinking Lizaveta neemt Little Devil in de tang

End Of Level Boss maakt stoner rock afwisselend

Wouter de Waal ,

Little Devil vormde afgelopen vrijdag het speelterrein voor twee van de meer avontuurlijk ingestelde psychedelische (stoner)rock groepen: End Of Level Boss en Stinking Lizaveta. Waar de eerste band excelleerde in het produceren van exact afgemeten, afwisselende nummers, maakte de tweede indruk met zeer spontaan en welhaast geïmproviseerd klinkende, maar oh zo strakke werkstukjes.

End Of Level Boss maakt stoner rock afwisselend

Little Devil vormde afgelopen vrijdag het speelterrein voor twee van de meer avontuurlijk ingestelde psychedelische (stoner)rock groepen: het Engelse End Of Level Boss en het van de overkant van de oceaan afkomstige Stinking Lizaveta. Waar de eerste band excelleerde in het produceren van exact afgemeten, (ritmisch) afwisselende nummers, maakte de tweede indruk met zeer spontaan en welhaast geïmproviseerd klinkende, maar oh zo strakke werkstukjes.

END OF LEVEL BOSS
Het illustere viertal van End Of Level Boss opent deze avond met een heftig staaltje stoner rock. Waar deze muziekstijl echter over het algemeen wordt gekarakteriseerd door een zich eindeloos voortslepende, hypnotiserende groove, waarbij spontaan beelden van lange trucktochten door uitgestrekte landschappen opdoemen, pakken deze Britten het anders aan. De groove is er wel, maar die wordt regelmatig omgegooid, niet alleen tussen maar ook binnen nummers. Het resulteert in een afwisselend geluid, dat weliswaar de Amerikaanse weidsheid ontbeert, maar dit ruimschoots compenseert door sterke instrumentale wendingen en goed gedoseerd gitaarwerk. Ook de prominent aanwezige en vol overtuiging spelende bassiste vormt een groot pluspunt. Kortom, een goed begin van de avond.

STINKING LIZAVETA
Vervolgens bewijst Stinking Lizaveta dat de Nieuwe Wereld nog steeds de voedingsbodem bij uitstek vormt voor ongeremde rock. Drumster, bassist en gitarist vuren met veel virtuositeit en spelplezier een reeks uitermate enerverende, grotendeels instrumentale composities op het publiek af. Het geheel klinkt zo spontaan en natuurlijk dat je bijna de indruk krijgt dat de nummers ter plekke bedacht worden. Enkel het feilloze samenspel van dit drietal verraadt dat ze tot het vaste repertoire van de band behoren. Bij tijd en wijle krijg je zelfs de indruk dat je naar één organisme met zes armen en benen aan het luisteren bent. Een waarachtig rockmonster dus, dat ons middels de Jimi Hendrix-cover Power Of Soul toeroept dat met de kracht van de ziel alles mogelijk wordt. Geen beter bewijs van die stelling dan een optreden als dit!