Psychedelisch Blake/e/e/e beklijft niet

Uitgesponnen nummers houden aandacht niet vast

Steffie van Gils ,

Het kleine podium van Cul de Sac stond donderdag vol met de meest uiteenlopende instrumenten. Maar de synthesizers, drumcomputer, steel drum, banjo en mondharmonica mochten niet baten. Het lukte de Italiaans/Amerikaanse band Blake/e/e/e niet om een boeiende show neer te zetten.

Uitgesponnen nummers houden aandacht niet vast

Het kleine podium van Cul de Sac stond donderdag vol met de meest uiteenlopende instrumenten. Maar de synthesizers, drumcomputer, steel drum, banjo en mondharmonica mochten niet baten. Het lukte de Italiaans/Amerikaanse band Blake/e/e/e niet om een boeiende show neer te zetten. 

Wellicht is het niet de juiste setting voor Blake/e/e/e: een halfvolle Cul de Sac en meer zittend dan staand publiek. Bovendien eist een Tilburgse versie van het Glazen Huis voorin het café nogal wat aandacht op. Hoe het ook zij; de psychedelische, uitgesponnen nummers houden de aandacht van de bezoekers niet vast. Een aantal keer zet de band sterk in en knikken enkele toeschouwers fanatiek met hun hoofd mee op het ritme van de muziek. Met twee nummers zet Blake/e/e/e zelfs aan tot een voorzichtig heupwiegen. Helaas verzanden ook deze nummers al snel in een ellenlange, saaie herhalingsoefening van wazige soundscapes en zeurderige zangpartijen die aan The Polyphonic Spree en Lamb doen denken. Al na een paar minuten lonken gesprekken over school, de kredietcrisis en een biertje aan de bar.

Aardig is het gegeven dat de bandleden regelmatig wisselen van instrument. De gitarist neemt plaats achter de drumcomputer, de zangeres zoekt een synthesizer op en de toetsenist waagt zich aan de banjo. Maar echt spannend wordt het hierdoor niet. Blake/e/e/e maakt fijne muziek voor thuis op de bank, maar in een rumoerige Cul de Sac beklijven de liedjes niet. Als even later een nummer van CSS uit de speakers knalt, is iedereen Blake/e/e/e al lang weer vergeten.