Mon-O-Phone, het project van gitarist Koen Brouwers en vocaliste Ciska Vanhoyland, is uit Hasselt afkomstig. Het pasgeleden opgenomen album met de veelzeggende titel Mon-O-Phone is op het eerste gehoor een goedkope kopie van The Kills, waarbij vooral de zanglijnen meermaals rechtstreeks uit VV’s mond lijken te komen en waar vooral het afmixen (of eerder een gebrek daaraan) erg jammerlijk uitgevoerd is. Donderdagavond in Cul de Sac bleek de vrees voor eerder genoemde manco’s ongegrond. Rond tien uur, een half uur voor de oorspronkelijke planning van aanvang, is het vooral erg leeg in Cul de Sac. Een tiental cafébezoekers, waaronder de band zelf, zijn te tellen. De band, in tegenstelling tot op het album waar het slechts een duo betreft, is vanavond uitgebreid met drummer en bassiste wat, zo blijkt om elf uur wanneer Mon-O-Phone aanvangt, de sound erg ten goede komt. Het shirt van frontvrouw Ciska Vanhoyland verraadt de invloeden enigszins; Iggy Pop. Waar op de opgenomen tracks Death Car en Drive het geluid verre van vol en stuwend is door het gebruik van een drumcomputer, is dat in Cul de Sac door livedrums en bas verholpen. Het gruizige gitaargeluid van Koen Brouwers steekt goed af bij de zang van Vanhoyland sexy maar toch nog steeds met een aardig The Kills-gehalte. Intussen is Cul de Sac driekwart gevuld en beginnen de eerste hoofden mee te buigen als toekomstige single Everything You Are gespeeld wordt; een Everlasting Gaze-ig refrein afgewisseld met pakkende riffs, meteen het sterkste én best ontvangen nummer van de avond. Waar Mon-O-Phone op de opnames erg afgevlakt is en weinig climaxen kent, rockt het live. De basis is punk en grunge, met daaroverheen de schreeuwzang die live door een aantal effecten heen gehaald wordt. Het grootste minpunt van de band is dus meteen dat het album niet daadwerkelijk uitnodigt de band live te gaan zien, jammer. N.b. optreden in je eigen bandshirt is overigens ook een redelijk minpunt.