Voor een grotendeels mannelijk publiek op leeftijd met een aanzienlijke gemiddelde lichaamsomvang mocht The Blasters afgelopen zondagavond laten horen hoe de (Amerikaanse) vlag er na dertig jaar bij hangt. Ondanks zichtbare verouderingsverschijnselen bleek deze nog steeds fier te kunnen wapperen.

TARBOX RAMBLERS
De avond wordt echter geopend door de Tarbox Ramblers, een door Michael Tarbox op zang en gitaar aangevoerd combo dat verder nog uit een tokkelaar op de akoestische staande bas en een elementair klinkende drummer bestaat. Die laatste weet met zijn regelmatig aan potten en pannen refererend spel een prima basis te leggen, maar het is toch vooral het sterke, glijdende gitaarwerk van de voorman dat deze band haar kenmerkende geluid geeft. Waar de andere twee bands van de avond voornamelijk teruggrijpen naar de R&B en rock van de jaren vijftig, daar lijkt deze band vaak dieper de geschiedenis in te duiken, bijvoorbeeld tijdens het traditionele gospelgezang No Night There. En juist daardoor voor de jongere (alternatieve) luisteraar herkenbaarder te klinken. Niet dat het publiek vanavond tot die categorie behoort overigens… maar toch een mooie start. 

MOONLIGHT CRUISERS
Het uit het zuiden van Californië afkomstige latinogezelschap Moonlight Cruisers speelt een mengeling van traditionele rocksongs en Mexicaanse liederen. Deze groep laat zich niet alleen muzikaal, maar ook wat presentatie betreft stevig inspireren door de jaren vijftig. Zodanig zelfs dat gerust van een persiflage gesproken mag worden. Dit is dan ook eerst en vooral een showband, die erop gericht is het publiek te vermaken met wat ouderwetse gezelligheid, waarin drank (met name tequila) en tieten (door de band chi-chi’s genoemd) een hoofdrol vervullen. Ook die van de zwaarlijvige en rondborstige mannen zelf trouwens, want een mens kan in dit korte leven nu eenmaal niet al te kieskeurig zijn. Naast de prima performance, die uitmondt in een voor het podium op de grond liggende zanger die de liefde bedrijft met zijn microfoonstandaard, zit het met de muziek overigens ook wel snor: zeker het spetterende gitaarwerk van de kale, bebaarde ‘terrorist’ van dit orkestje mag hier niet onvermeld blijven.

THE BLASTERS
De befaamde Americanaveteranen van The Blasters komen eveneens uit de zonnige staat aan de Amerikaanse westkust en ook hun muziek is welhaast uitsluitend gebaseerd op het populaire erfgoed uit de jaren vijftig. Hun aanpak is echter duidelijk serieuzer dan die van hun voorgangers op het podium. Het grote respect van deze heren op leeftijd voor de R&B uit die tijd blijkt onder andere wel uit een aan James Brown opgedragen cover van Please, Please, Please. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er voor plezier geen plaats is bij The Blasters. Integendeel! Haar rauwe rock ’n' roll bruist ook in het dertigste levensjaar nog van dezelfde energie die de band tijdens het punktijdperk zo’n succes bracht. 

Titels als Dark Night, Trouble Bound en toegift One Bad Stud getuigen van de aan de blues ontleende fascinatie voor de duistere en smerige kanten van het leven, terwijl publieksfavorieten Sadie’s Back In Town en Marie Marie gepassioneerd gestalte geven aan de aardse liefde. Waar het viertal, uitgebreid met de helaas niet altijd even goed hoorbare, tegenwoordig in België woonachtige pianist Gene Taylor dus ondanks de vergrijzing onder elkaar genoeg enthousiasme genereert, wil de vonk naar het publiek helaas niet echt overslaan. Nu begrijpt bovengetekende wel dat de vele oudere en bovenal omvangrijke leden daarvan wat moeite hebben zoveel massa in beweging te krijgen. Maar een enkele dansende meid en enthousiaste jongeling, vermeerdert met de eeuwige feestbeesten van de Moonlight Cruisers, levert toch een wat magere publieksparticipatiescore op voor deze vaandeldragers van American Music. Misschien hier en daar toch tijd voor een cursusje fitness?