Terwijl buiten de mussen dood van het dak vielen, speelden er in de Bat Cave een aantal postmetalbands. Hoogtepunt was de uit Amerika afkomstige band Rosetta, die zich opwierp voor een plek in de hoogste regionen van de eindlijstjes. Blindead speelde zich onderaan deze lijst.

BLINDEAD
Een oneerbare taak staat de uit Polen afkomstige heren van Blindead te wachten, wanneer ze mogen openen in de Bat Cave. Een handjevol klamme, dampende, zwetende, stinkende mannen en een verdwaalde vrouw zijn aanwezig. De spreekwoordelijke paardenkop is thuis gebleven en daar hoeft hij geen moment spijt van te hebben. Blindead maakt rechttoe-rechtaan sludge. Of in vaktermen: feesten-en-partijen-sludge. Geen moment is het echt boeiend en al snel begint het zelfs te vervelen. De visuals zijn vaag en niet te begrijpen. Jaren '60-filmbeelden gecombineerd met doodshoofden roepen vraagtekens op, evenals waarom er wel airco hangt, maar deze niet lijkt te werken.

CITY OF SHIPS
Ook bij City Of Ships is het niet druk. Het vermoeden rijst dat alle echte metalmannen een eindje verderop op een terras zijn neergestreken. Geef ze eens ongelijk. De temperatuur lijkt inmiddels een kokend hoogtepunt te hebben bereikt en de biertjes glijden over de bar, zo de dorstige kelen in van het hete publiek. Een enkeling vraagt zelfs om ijs in het bier; een vreemde combinatie. Wellicht al even vreemd als de muziek die City Of Ships maakt. In een hokje valt het niet te stoppen. Post hardcore? Post metal? Progressive metal? U vraagt zij spelen. Voor de liefhebber van eclectische muziek een aanrader, maar voor de onder de hitte bezwijkende hersencelletjes eigenlijk te veel van het goede. Ook dit weet niet te raken. Hoofdjes gaan op en neer, maar echt los gaat niemand, totdat er na het concert ijsjes worden uitgedeeld. Een welkome verkoeling.

ROSETTA
Inmiddels is het in het subtropisch metalparadijs, ook wel bekend als de Bat Cave, gezellig druk geworden. Achterin de zaal is er voldoende ruimte om een dansje te doen en voorin heeft iedereen genoeg ruimte om zijn stinkende buurman of de verdwaalde buurvrouw niet te hoeven ruiken. Maar vooral om de zanger te verstaan. Waar Knut een paar jaar geleden op het toen nog ZXZW hetende festival per ongeluk een hele set instrumentaal speelde door problemen met de microfoon, kiest de zanger van Rosetta er nu zelf voor om een aantal stukken onversterkt te zingen. Eerst ziet het er wat apart uit, maar later blijkt het met name het geheel nog intenser te maken.

Intens is het toverwoord bij Rosetta. Het trio overdonderent en is zelfs ontroerend. Post metal van het kaliber Isis, maar dan echt. Nog geen producer die eroverheen is gewalst met fancy effectjes of sterallures van het kaliber Aerosmith. Nee, niets van dit alles. De nummers worden met de grootse nauwkeurigheid opgebouwd om even later als een raket afgevuurd te worden op het publiek. Niet vreemd, want de heren zijn erg geïnteresseerd in alles wat met de ruimtevaart te maken heeft. Ze noemen hun eigen muziek dan ook 'Metal For Astronauts'. De naam Rosetta refereert dan ook niet naar de beroemde steen, maar naar de nevel rondom het sterrenbeeld Steenbok. Ook is het de naam van een satelliet waarmee kometen werden bestudeerd.

De zanger schreeuwt de longen uit zijn lijf en weet met ieder nummer het publiek te raken en mee te voeren. Ondanks de warmte gaat iedereen los, inclusief de band zelf. Nummers van de laatste plaat Wake/Lift en ouder werk gaan er bij het publiek in als koude biertjes. Geen moment treedt de verveling in, of verslapt de aandacht van het publiek. Het applaus achteraf is meer dan terecht. De schreeuw-om-meer-wedstrijd na afloop is tekenend voor dit korte optreden. Rosetta heeft in amper veertig minuten tijd een show weten neer te zetten die bij menigeen in het jaarlijstje zal verschijnen.