De vrijdagavond in de Bat Cave kenmerkte zich in uitersten. Opener The Snout Eating Livers gaf een goede set weg, maar landde niet onder de aanwezigen, terwijl For A Minor Reflection met verve de hele Bat Cave wist te overtuigen van het eigen gelijk. Iedereen die er niet bij was, zal volgende keer in een minder intieme setting een fantastische band moeten gaan bekijken. Want als For A Minor Reflection een ding bewijst deze avond, is het wel dat ze een grote toekomst voor zich heeft.

THE SNOUT EATING LIVERS
The Snout Eating Livers is het voorprogramma deze avond. Het trio maakt naar eigen zeggen live-electronica; een mix van live instrumenten over donkere beats. In uitvoering valt dit het best te omschrijven als het donkerdere werk van Lamb, vol complexe ritmes en wisselingen waarover Renate Schipper begeisterd zingt met haar stem die soms aan Björk dan weer aan Anneke van Giersbergen doet denken. 

Samen met de visuals die live achter de band worden geprojecteerd, wordt er een duistere sfeer neergezet. Helaas komt dit, hoewel de band toch goed speelt, niet bij het aanwezige publiek over. Wellicht omdat qua sfeer, donker en zwaar, de twee bands van vanavond vrij dichtbij elkaar liggen, maar muzikaal haast twee uitersten zijn. Er wordt braaf voor The Snout Eating Livers geklapt, maar een dansend publiek, dat gezien de ritmiek niet ongepast zou zijn, dat blijft uit.

FOR A MINOR REFLECTION
Het IJslandse kwartet For A Minor Reflection heeft Nederland al eerder aangedaan, toen als voorprogramma van Sigur Ros in de Heineken Music Hall. Nu laat ze met een energieke set in de Bat Cave zien de postrock goed te beheersen. Lang uitgerekte stukken, die traag opbouwen naar een veelal bombastische climax die verwacht maar toch ook weer onverwacht komt. Een muur van geluid wordt opgetrokken, soms klein, maar altijd werkend naar de 'boemklatsexplosie' van geluid. Binnen de postrock valt For A Minor Reflection het best te omschrijven als hangende tussen Mono, Sigur Ros en 65daysofstatic, maar wel met een eigen smoel. 

Vanaf de eerste toon heeft de band de aandacht te pakken. De vier jonge, wilde honden staan vol energie en passie op het podium, en die passie en energie slaat meteen over op het publiek.Tussen de nummers door wordt wat uitleg gegeven over de band, wordt de aandacht gevestigd op de mogelijkheid tot cd’s kopen na de show en de mededeling gedaan dat ze van de shirts af moeten. 

Ook krijgen we te horen dat een van de twee gitaristen zijn eigen bandnaam ooit vergeten was, maar over het algemeen houden de mannen het kort met hun commentaar. Ze laten de muziek voor zich spreken, en die gilt talent uit. De valkuilen van verveling en overbodige herhaling die het genre kent, worden listig ontweken. Het publiek knikt mee, en ziet dat het goed is. Er wordt soms zelfs echt gedanst. Het voorlaatste nummer gaan de heren gitaristen gebroederlijk naast elkaar aan de piano zitten en spelen arm in arm het ruststuk van de avond. Waarna er wordt afgesloten met het meest bombastische nummer van de set. Was je op dat moment nog niet overtuigd van deze heren, dan nu wel. Het enthousiasme en de energie knallen het podium af, alsof je onder de rollende eerste golf van een tsunami staat. 

Wanneer dan zelfs de laatste toon van de toegift is weggestorven, is het duidelijk hoe goed deze band is. Al het aanwezig publiek staat rond dat ene kleine tafeltje achterin de zaal, portemonnee in de hand. De cd moet aangeschaft. En zelfs het 013 personeel grijpt de centen, om deze in te ruilen tegen zo’n onderzetter of een van de laatste shirts.

Dit is er eentje voor de eindejaarslijstjes.