Festival Mundial zaterdag: Kyteman springt en legt de lat hoog

Dengue Fever verrast, Oi Va Voi stelt teleur

Tjeerd van Erve, Lisa Ruskus, Bas van Duren ,

Onze recensenten genoten niet alleen van de zon dit weekend, maar checkten op Festival Mundial ook zoveel mogelijk bands samen met het publiek. In alle mengelmoesjes van reggae, ska en balkan beats zagen ze geslaagde en minder geslaagde acts.

Dengue Fever verrast, Oi Va Voi stelt teleur

Onze recensenten genoten niet alleen van de zon dit weekend, maar checkten ook samen met het publiek zoveel mogelijk bands. In alle mengelmoesjes van reggae, ska en balkan beat zagen ze geslaagde en minder geslaagde acts.

KYTEMAN
Opgehouden door een groter dan verwachte massa mensen die al vroeg naar binnen wil, komt ondergetekende pas halverwege de show van Kyteman en zijn Hiphoporkest aan. Tot buiten de tent is het dan al een swingend feest. Kyteman springt als een bezeten dirigent over het podium om de muzikanten aan te sturen, aan te sporen en op te zwepen. Op afstand krijg je de indruk dat Sjakie (die van de chocoladefabriek) op het podium staat en dat hij net heeft gehoord dat hij het laatste gouden ticket heeft gewonnen. Benen, hoofd en armen en dat in elke mogelijke, meestal springende, combinatie geven aan welke wending muzikaal genomen moet worden. En al die wendingen vallen goed uit.

Met de combinatie van jazz en hiphop weet het orkest een sfeer neer te zetten die past bij het illegale clubcircuit van Amerika ten tijde van de drooglegging. Ruig en swingend, alles kan, de beurscrash van 1929 is nog niet geweest. De hele tent gaat dan ook plat, zweet en danst. Als er wordt gevraagd om met de handen te zwaaien, dan wordt er met de handen gezwaaid door de hele tent. Als er wordt gevraagd om applaus voor de wonderbaarlijk-niet-buiten-adem-van-al-dat-springen Kyteman als hij zijn trompet als een ware meester bespeeld, dan wordt er geapplaudisseerd. Alleen wanneer Kyteman het publiek verzoekt om eens van plaats te wisselen en nieuwe vrienden te maken, wordt dat verzoek niet ingewilligd. Verder heeft de hiphopbende het publiek totaal om de vinger gewonden. Als de band dan eindigt met een traag swingnummer, is de lat voor de rest van het weekend meteen hoog gelegd en zit de sfeer er goed in. (TvE)

SABRINA STARKE
Het hoofdveld is dan ook al goed volgelopen, zeker als de Podium 2015 tent zich bij de groep voegt. Tot aan de geluidstoren staat het vol voor Sabrina Starke. Zij speelt een commercieel goed liggende versie van jazzsoul die op eerste gehoor best fijn klinkt en haar ook al een aardige naam heeft opgeleverd. Helaas komt het niet op het publiek over. Niet dat de band ergens steekjes laat vallen, of dat Sabrina Starke geen heel goede stem heeft, maar vandaag werkt het even niet. Elke poging om publieksparticipatie te krijgen, verzandt in wat kleine bewegingen links en rechts of kleine meezingkoortjes. De rest van het publiek blijft wat afwachtend kijken, maar laat zich niet overtuigen. Het lijkt ergens alsof de groep die net bij Kyteman is weggestroomd dit nog moet verwerken, of enigszins teleurgesteld is door de opvolger. Eigenlijk zijn de enigen die voortdurend in beweging zijn de meegekomen kinderen. Overal op de festivalweide zie je ze rondrennen, met bal, achter elkaar of op en neer op het rolstoelpodium. Stiekem is dat vermakelijker en in ieder geval verrassender om naar te kijken. (TvE)

MAGHREB MANIA
Volle bak op het kleine podium dat de titel ‘World Village’ draagt. Zo’n tien mannen van verschillende nationaliteiten combineren hun verschillende tradities tot iets wat  wordt omschreven als Arabische pop, maar live ook een stevig rockrandje kent. Reggae, rock en jazz worden uitgevoerd door muzikanten die hun roots voornamelijk in Noord-Afrika hebben liggen. De samenkomst van culturen en van traditie en modern creëert een prettig geheel. De band is energiek en weet dit prima over te brengen op het publiek. De ‘ Arabische’ bellen in combinatie met de traditionele zang en hoofddeksels brengen het echte Mundialgevoel van multiculturaliteit.  (LR)

SELAH SUE
Beladen met niet meer dan een akoestische gitaar en een prachtige doorleefde stem zet deze jonge Belg een soulvolle show neer. Haar raggamuffin is genoeg reden om een groep van pakweg 500 man in stilte naar het kleine podium te laten staren. Hier en daar klinkt een oe of aaaah van bewondering, maar verder is het muisstil. Als Selah Sue dan uit bewondering een nummer van Lauryn Hill speelt (Freedom Time), lijkt het besef over het veld te gaan dat dit het dichtst bij het echte werk zit dat we deze dag gaan krijgen. Jammer dat Hill wegvalt, maar Selah Sue doet met haar cover veel goed. Na een dik half uur is dan ook niet anders te concluderen dan dat het goed was. (TvE)

JAYA THE CAT
Deze Amerikaanse reggae-punkband geformeerd rond Geoff Lagadec (die overigens een van de weinige consistente leden van de band is) is een van die vele fijne festivalbands. Relaxte reggae met een vleugje punk en ska hebben de gemiddelde festivalganger al snel aan het dansen. Waar het Jaya The Cat echter aan ontbreekt, is echte nummers met een kop en staart en een lekker meezingrefrein. Ook de stem van de frontman is op een gegeven moment wel erg vermoeiend om naar te luisteren.  Jaya The Cat is een van die relaxte reggaebands is die niet veel verkeerd kunnen doen bij het festivalpubliek. Dat is ook een nadeel, want van de zo vele bands in het genre is Jaya The Cat zeker niet de beste. (LR)

HOTEL
Salsa, ska, merengue; de muziek van Hotel is een mengelmoes van allerlei Zuid-Amerikaans gerelateerde genres in combinatie met Balkan. De band is ook een potpourri van nationaliteiten: Kroatië, Mexico, Nederland, Brazilië en nog veel meer. Frontman Arjan Amin is geen onbekende, het publiek kent hem onder meer van het Beukorkest waar hij in 2008 deel van uitmaakte. Om de haverklap wordt het publiek uitgedaagd om mee te zingen en er wordt volop gedanst. Het roze pak à la Madness dat de leadzanger aan heeft, geeft het optreden nog een extra touch. Al met al is Hotel een groot feest. (LR)

FIGLI DI MADRE IGNOTA
De omschrijving in het festivalboekje ‘ Spaghetti Balkan’ klinkt veel belovend. De drie blazers in klederdracht warmen het publiek alvast op door een rondje in de tent te maken. Alles lijkt er nog op tof te worden totdat de band daadwerkelijk twee nummers heeft gespeeld. Figli di Madre Ignota maakt redelijk doorsnee ska die soms zelfs wat carnavalesk aandoet en waar weinig balkan aan is te horen. Na korte tijd begint de band dan ook te vervelen. Niet goed, niet slecht, eigenlijk is Figli di Madre Ignota helemaal niets. (LR)

DENGUE FEVER
Dengue Fever is afkomstig uit Los Angeles. De engelachtige zangeres komt oorspronkelijk uit Cambodja en werd door het tweekoppige brein achter de band, de broers Holtzman, ontdekt op Long Beach. De jaren tachtig poprock van de band wordt ingekleurd door de authentieke Cambodjaanse zang. De oosterse manier van zingen zal lang niet iedereen aanspreken. Toch weet Dengue Fever een groot deel van het publiek te grijpen, en weet zangeres Chhom Nimol het publiek in te pakken met haar betoverende zang. (LR)

ZIGGI & THE RENAISSANCE BAND
Reggae van Nederlandse bodem. De Rotterdamse zanger Ziggi zocht zijn roots op Aruba en kwam terug met een band uit deze streek. De intro’s van de band zijn veelbelovend maar elk nummer vervalt toch weer in het standaard reggaeschema. Echter, waar Jaya The Cat er niet in lukt om echte nummers te schrijven, zijn de liedjes van Ziggi toegankelijker en zelfs echte meezingers. The Renaissance Band is een erg goede band en Ziggi is zeer communicatief naar het publiek toe, al lijkt hij soms wat vol van zichzelf. Het optreden van Ziggi is krachtig en er valt kwalitatief niets op aan te merken. (LR)

TUMI & THE VOLUME
Hiphop uit Johannesburg, een Afrikaanse versie van de Red Hot Chili Peppers en een vleugje Beastie Boys. Tumi & The Volume hebben al meer dan terecht een kleine fanschare op Festival Mundial opgebouwd. Frontman Tumi is een goede rapper en weet een intieme, gezellige sfeer te creëren. De lol die hij zelf in het optreden heeft, werkt aanstekelijk. De band zelf is strak en erg energiek. Een fijne band die, of je nu van hiphop houdt of niet, toch weet te boeien. (LR)

OI VA VOI
Terwijl Viva la Fête Lauryn Hill vervangt op de Millennium Stage, heeft de Londense band Oi Va Voi de eer om de eerste festivaldag af te mogen sluiten op Podium 2015. ‘Klezmerdance’ uitgevoerd door jonge getalenteerde muzikanten. Zangeres Bridgette Amofah heeft een dijk van een stem en de violiste lijkt compleet uit haar dak te gaan. Maar de door de presentatrice beloofde energie die van het podium af zou spatten, blijft uit. Het publiek staat te kijken naar een duf gezelschap. De muziek van Oi Va Voi is weinig energiek en sprankelt nergens. Tijdens twee nummers wordt er echt gedanst, maar verder is het maar een statische bedoening in de tent. Na veertig minuten houdt Oi Va Voi het voor gezien. De toegift bevat nog wat ouder werk, mar ook hier weet de band niet echt een feestje te bouwen. (LR)

VIVE LA FETE
Het hing al een paar dagen in de lucht: Lauryn Hill zou waarschijnlijk niet de zaterdagavond afsluiten. Electrorockers Vive La Fete werd op het laatste moment nog geregeld als vervanging. Een gedurfde keus, want het Vlaams duo maakt wel even wat andere muziek dan Hill. Het blijkt goed uit te pakken, want het hele publiek gaat helemaal uit haar dak. Het is ook wel fijn om na al die wereldmuziek iets te horen wat compleet anders is. Zangeres Els Pynoo is nog altijd een genot om naar te kijken en trekt tijdens de set steeds meer kleren uit. Maar kijken doet bijna niemand, dansen volstaat. Al met al een geslaagde vervanging. (BvD)