Afgelopen donderdag vond in 013 de aftrap plaats van de Europese Winterfest Tour. Met zes extreme metalbands op het programma kreeg de liefhebber zeker genoeg waar voor zijn geld. Tenminste, als hij al om half zes aanwezig was in de Dommelsch Zaal, wat lang niet in alle gevallen lukte. Afgezien van deze magere start was het echter een behoorlijk geslaagd samenzijn.

THE AMENTA
Aan het uit Australië afkomstige The Amenta de twijfelachtige eer dit winterfeest voor een nagenoeg uitgestorven zaal te openen. In een half uur zet dit extreme gezelschap een hard, complex en door toevoeging van synthesizergeluiden sfeervol optreden neer. Zeker aanvankelijk is het geluid echter zeer modderig en komt de ingewikkelde muziek van de heren maar matig uit de verf. Ondanks deze ongunstige omstandigheden toont met name de (tamelijk gestoord ogende) zanger echter een grote inzet, waarvoor respect.

ORDER OF ENNEAD
Order Of Ennead is voortgesproten uit de immer vruchtbare death metal scene in Florida en deelt zijn drummer met Deicide. Dit viertal ziet er echter stukken minder boosaardig uit dan de hoofdact van vanavond, wat voor een belangrijk deel veroorzaakt wordt door de aanwezigheid van een kortgeknipt Aziaatje op gitaar. Deze voorziet de ergens tussen black en death metal te situeren muziek van de nodige, vaak opvallend melodieuze solo’s. (Hij is vast ook een groot Guitar Hero fan.) Een leuk en (waarschijnlijk onbedoeld) enigszins komisch optreden.

DEVIAN
Vervolgens zet het Zweedse Devian een enthousiaste set neer. Zanger en drummer van deze band zijn afkomstig van de befaamde black metal horde Marduk. Het geluid van Devian is echter heel wat toegankelijker en roept bij bovengetekende soms herinneringen op aan Hypocrisy: ouderwets gezellige death/thrash. En nu zanger Legion de corpse paint eens in het potje heeft gelaten komt ook duidelijker naar voren wat een opgewekte, bevlogen knakker het eigenlijk is. Alleen jammer dat als hij met een grote vinger naar één van de gitaristen wijst deze niet harder in de mix wordt gezet, waardoor zijn solo nagenoeg verdrinkt in het totaalgeluid. (Een schuifje omhoog zetten kan toch nooit zo moeilijk zijn?)

VADER
Pas bij het optreden van Vader gaat het langzaam maar zeker toegestroomde publiek echt los. Begrijpelijk ook, want de snoeiharde death metal met rappe solo’s en monumentale intro’s leent zich uitstekend voor beweging. Enorm origineel is de muziek van deze Polen niet, maar wel zeer effectief. "De Opel Kadett van de death metal" noemt een kennis van bovengetekende het dan ook treffend: zonder fratsen brengt deze muziek je waar je wezen wil. Namelijk in een uiterst energieke toestand waarin moshen en headbangen onontkoombaar worden.

SAMAEL
De vreemde eend in de bijt van dit winterfeest is het Zwitserse Samael. Niet alleen door het land waaruit ze afkomstig zijn (dat naast het inmiddels weer eens opgedoekte Celtic Frost nauwelijks metalbands van naam en faam kent). Maar zeker ook door de muziek die het viertal ten gehore brengt: een harde en duistere vorm van industrial met gothic elementen. Opvallend is dat de ‘drummer’ of percussionist van de band staat en tevens de synthesizer bespeelt. De ritmische basis van de muziek wordt dan ook grotendeels elektronisch gelegd. De Zwitsers zetten een sterk optreden neer waarbij vooral het materiaal van het Passage album (zoals Rain en afsluiter My Savior) voor de hoogtepunten zorgt. Maar ook oudjes als Into The Pentagram en nieuwe werkstukken als Slavocracy passeren de revue. Terecht dat deze band (anders dan aangekondigd) later dan Vader mag spelen.

DEICIDE
Goed nieuws voor de Deicide fanaten vanavond: Glen Benton is aanwezig! En hij heeft er duidelijk zin in, want hij start samen met zijn muzikale kornuiten met een onafgebroken ‘medley’ van Deicide songs. Gouden hits als Once Upon The Cross en Serpents Of The Light worden gespeeld en de Deicide discipel gaat stevig uit zijn dak. Bovengetekende moet bekennen dat Deicide nooit tot zijn favoriete death metal bands heeft behoord, omdat het geluid van de band ongeveer even eendimensionaal is als titels als Death To Jesus, Bastard Of Christ en Kill The Christian doen vermoeden. Waar Morbid Angel gnostische ideeën combineert met boeiende death metal en Nile mythologische preoccupaties verwerkt in sfeervolle composities, daar gaat Deicide gewoon recht door het midden, zowel muzikaal als tekstueel. Na een dik half uur slaat de verveling dan ook enigszins toe, maar gelukkig duurt de set ook niet langer dan een uur. Voor het overgrote merendeel van het publiek geldt dit optreden zeker als geslaagd, want de band speelt prima en met overgave. Een goede afsluiting van dit extreme metalfeest.