Na de zeer geslaagde eerste dag van Music Lab, lag de lat hoog voor deze tweede editie. We zien vandaag een hoop bekende gezichten van de dag ervoor voorbij komen. Zo zien we bijvoorbeeld de bassiste van Zwarte Kat nu in Sive en de gitarist van Roos Elsa Ree in de band van Charlot. Het is wederom een avond vol muzikale variatie van hoog niveau. Alleen wordt de spreekwoordelijke lat van de dag ervoor net niet bereikt...
CHARLOT
Deze dame begint een stuk later dan gepland in de Kleine Zaal. Maar dat is ook niet zo gek als je ziet wat er allemaal bij komt kijken. Drums, gitaren, piano's en vier vocalisten. De zaal is net zo vol als het podium. Je denkt dan al snel dat deze muzikanten de zangeres ondersneeuwen, maar niets is minder waar. Het optreden begint met de vier vocalisten die een mooie stemmingsronde doen. Zodra de intro is begonnen, begint Charlotte vanachter haar piano met een prachtig gevoelig lied. De tweede piano ondersteunt dit mooi en na een solo op de elektrische gitaar weet je wat je te wachten staat. Een prachtige combinatie van instrumenten en een zangeres die met een mooie volle stem zingt. De vocalisten doen er nog een schepje bovenop, wat het geheel een dramatischer effect geeft. Bij het tweede nummer geeft de drummer de toon aan. Het wordt nu wat drukker in de zaal. Een gevoelig lied begint en de solo's van de gitaar, piano en drums zijn prachtig. Charlotte staat als een huis met haar liedjes en zingt boven alles uit. Dit blijft zo gedurende het gehele optreden. Op het einde komt Charlotte vanachter haar piano vandaan en voegt ze zich vrolijk bij de andere vocalisten. De avond heeft een goed begin met dit optreden. (DvA)
ZOE RED
Als tweede band van de avond staat Zoe Red in de Bat Cave. Bruine kroeg soul/jazz, maar dan met te weinig whiskey en sigaretten. Het is een gedegen band die de wetten van de slepende soul/RnB goed kent, maar helaas niet die van de meeslepende soul. De band kleurt nergens buiten de lijntjes. Daardoor ontbeert deze soul helaas ziel. De zangeres heeft op zich een mooie stem, maar (nog) geen karakter in die stem. Nergens gromt, krast of scheurt het zoals je bij de grote goden als Aretha Franklin, Billie Holiday of om een mindere god te nemen, Joss Stone. De stem wordt ook iets te veel gebruikt als instrument, en nauwelijks als communicatiemiddel. Dit maakt de teksten onduidelijk en onverstaanbaar, zeker als die stem ook nog eens verzuipt in een overdreven galm. Muzikaal gezien is dit een goede band, maar zonder hoek of eigen geluid. Er is dan ook meer nodig dan instrumentbeheersing om met soul te overtuigen. (TvE)
THE ELECTROPHANTS
Rond kwart over negen begint in de Kleine Zaal het derde optreden van deze avond. Alhoewel act een beter woord is. Borren en Maarten komen in hun breakdance outfit met gouden kettingen het podium op. Deze twee producers hebben duidelijk attitude. Als twee rappers geven ze een leuk showtje. Het begint met electro en wat catchy geluiden als intro. Daarna gaat het over naar wat meer clubmuziek. Een vette bas dreunt door de zaal en de heren gaan uit hun dak. Vervolgens zetten ze een dikke hiphopbeat in en komt er een rapper het podium op. Druk gebarend en met strakke teksten rapt hij erop los. Op het einde pakt een van de producers een gitaar en covert Run DMC ft. Aerosmith met Rock This Way. Het publiek vindt het geweldig en ziet dit duo wel zitten. The Electrophants zet een korte, maar krachtige show neer. (DvA)
DOUBLE H AND THE G'S
Het is duidelijk waar de meeste interesse naar uitgaat deze avond: Double H And The G's, de band van Hind Hakki. Drie vocals, drums, bas, gitaar en piano vullen het podium in de Kleine Zaal nog meer dan het eerste optreden (Charlot) van deze avond. Daarnaast staan er ook nog eens twee stoere danseressen bij die het geheel aanvullen. Met hartkloppingen begint Hind te zingen op de beat van de gitaar. Funky soul wordt aangevuld met sterke vocals en gejam op gitaren. Helaas klinkt de rap van Hind nogal monotoon. De zangeres leunt nogal zwaar op de hele act. Met daarna een gevoelig nummer komen haar kwaliteiten wat meer tot hun recht. Ze kan niet alleen rappen maar ook de tonen raken als het moet. Dit nummer komt duidelijk uit haar hart. Het publiek vindt het geweldig hoe ze de hele show neerzet. Hind probeert het publiek duidelijk mee te krijgen en dat lukt haar dan ook goed. Op het einde zweept ze met "put your hands up" het publiek nog meer op. De show wordt afgesloten met een voorstelrondje en uiteindelijk doen de danseressen hun laatste kunstje, zodat het publiek met een knal afscheid kan nemen van deze act. (DvA)
SIVE
De tweede band in de Bat Cave en de vijfde van de avond is gevormd rond een klein meisje met de spannende naam Sabddh O’Sullivan. Een roodharige Ierse zangers/liedjesschrijver. Dat belooft dus wat, Ieren en liedjesschrijven... Toch slaat de schrik je om het hart en het glazuur van je tanden als het eerste nummer wordt ingezet. De zang ligt geheel naast de ingezette toonsoort en dat wordt nog eens versterkt als de toetseniste de tweede stem inzet. Het klinkt eerlijk, maar wel vals. Gelukkig trekt dit zich recht bij het tweede nummer, wanneer de zenuwen zijn onderdrukt en de stemmen warmgedraaid. Dan blijkt dat Sabddh weliswaar een iele stem heeft, maar wel een met een zeer eigen geluid en karakter. In de folkpop die ze spelen valt dit geheel op zijn plaats. Het geluid doet denken aan The Cranberries en The Corrs, maar dan met spannendere composities, en soms aan Fiona Apple. Vooral de verrassende toevoegingen die de tweede gitaar aan de nummers geeft, leggen het geheel op een iets hoger plan. Wat wel een minpunt is, is dat zowel beide gitaristen als de toetseniste niet functioneel spelen maar voortdurend binnen het nummer "hun" ding doen. Iets vaker gewoon het nummer spelen met hier en daar wat volle of power akkoorden zou geen onverdienstelijk effect hebben op de nummers. (TvE)
THE MEKANIK
Als afsluiter van de avond staat de viermansformatie The Mekanik in de Kleine Zaal. Volgens ondergetekende speelt deze band garage disco. Hoe dat klinkt? Neem (de goede nummers van) Snow Patrol en duw die door een ruige en vuige filter, voeg een snufje Belgenpop op zijn Soulwax toe en fineer dat geheel weer met als basislijm Amerikaanse alternative rock uit de jaren ’80 en je krijgt The Mekanik. Zeer catchy, dansbare alternative rock met een hoog Pinkpop-gehalte. Wat deze heren en dame nodig hebben, is een goede single en een podiumpresentatie die aansluit bij het duracelbatterijtje dat achter haar drumkit zit te grooven alsof ze satan in haar reet heeft zitten (vrij geciteerd naar Evil Superstars). Hier en daar zou er iets meer verrassing in de nummers mogen, maar potentie is er zeker voor dit garage disco kwartet. Wat olie in de motor en gaan met die banaan. (TvE)