De eerste plaat, Oxymore, wordt momenteel geprezen in de internationale pers en bracht de band onder andere naar het fameuze North Sea Jazz Festival. De band speelt vanavond in Paradox bijna het hele debuut. Dat wil zeggen: de composities zijn meer het uitgangspunt van een reeks onnavolgbare improvisaties, dan dat de nummers precies gebracht worden zoals ze op de plaat terug te horen zijn. Hoogtepunten aanwijzen is een moeilijke opgave, we hebben hier te maken met een groep van uitsluitend virtuozen. Dit wil echter niet zeggen dat we hier een band zien die zichzelf verliest in muzikale krachtpatserij. Een duidelijke groove en pakkende melodieën zorgen ervoor dat het nergens te moeilijk wordt. Het is niet alleen onvoorstelbaar knap wat deze groep laat zien, het is ook nog eens gewoon erg lekker. Vooral het laatste stuk van de eerste set Mike’s Dance (waarin drummer Chander Sardjoe de boel helemaal los laat en laat zien wat hij waard is) is een mooi voorbeeld van het feit dat intelligente, doordachte muziek vol met vreemde maatsoorten en improvisaties ook heel fris en pakkend kan zijn.

De band sluit zijn tweede set af zoals het de eerste begonnen is, een prachtige saxofoon improvisatie van Guillaume Orti leidt de zoveelste lange muzikale trip in. Tot slot zou het een schande zijn wanneer het talent van pianist Harmen Fraanje onbesproken zou blijven. In een groep als deze is een enkele muzikant eruit belichten niets minder dan een belediging voor de anderen. De manier waarop Fraanje met een schitterend pianostuk het nummer Silhouette opent verdient zeker een speciale vermelding. Kortom: een mooie, avontuurlijke en muzikale topavond, waarop de thuisblijvers het ongelijk aan hun kant hadden. Laat dit niet aan je voorbij gaan als ze bij je in de buurt komen spelen!