Als een van de eerste nummers wordt This World Is Crazy gespeeld. Een nummer dat goed weerspiegelt welke algemene indruk de band achterlaat: een beetje wereldvreemd. Met haar witte jurkje in combinatie met haar panty met bloemetjes print lijkt de zangeres op een klein meisje dat tegen wil en dank ooit volwassen heeft moeten worden. En ook de drummer en toetsenist lijken met hun snorren en bakkebaarden uit een andere tijd te zijn gestapt. Maar dit maakt de muziek niet minder origineel of minder mooi gespeeld.

De muziek is op geen enkel moment voorspelbaar en blijft boeien omdat er op tijd afgewisseld wordt met rustige en wat meer up-tempo nummers. Soms lijkt het of de band het publiek in de war probeert te brengen door in een rustig, dromerig nummer opeens hard meerstemmig te schreeuwen of een nummer zonder aankondiging onverwacht af te kappen. Dit muzikale spel wordt echter alleen gespeeld door de drummer en toetsenist. De zangeres blijft hier heel passief in en lijkt geen onderdeel hiervan te willen uitmaken. Jammer, want juist dit spel tussen band en publiek maakt het concert erg leuk om naar te luisteren.

De stem van de zangeres is helder en warm en geeft een lekker ouderwets sfeertje aan de muziek. Soms doet haar stem een beetje denken aan die van Bjork of Fay Lovsky. Maar haar podiumpresentatie doet dat helemaal niet. Want zo expressief als Bjork is, zo introvert is deze zangeres. Wanneer de drummer zijn stokken laat vallen, zodat er meer tijd tussen twee nummers over is, blijft ze stil de zaal inkijken. Ook lijkt haar gezicht het hele concert niet van uitdrukking (neutraal) te veranderen. Gelukkig heeft de drummer een wat uitbundiger karakter waardoor je als publiek toch blijft kijken. Het is jammer dat de zangeres niet haar rol als frontvrouw lijkt te kunnen vervullen. Want de muziek is zo leuk, die verdient het om een goede vertolker te hebben.