Afgelopen dinsdag werd de Bat Cave overspoeld door herriemakers uit binnen- en buitenland. De Amerikaan John Wiese verzorgde een korte maar krachtige noise set, die niet misstaan had op het Kraak festival. Daaraan voorafgaande waagde lokaal fenomeen Franz Fjödor zich aan dark folk, terwijl invaller Staplerfahrer het vertrouwde pad van elektronische noise verder verkende.

STAPLERFAHRER
Aangezien O.M.S.-N.M.A. (oftewel Andy Eeckhaut) vanavond door ziekte verhinderd is, mag Steffan de Turck (artiestennaam Staplerfahrer) het herriefeestje openen. Hij doet dit met een portie snerpend elektronisch gezoem (vergelijkbaar met het geluid dat een kapotte speaker genereert), gevolgd door een rustigere passage waarin een felle flitser voor visueel en auditief ‘genot’ zorgt. Daarna keert de herrie laagje voor laagje terug om dan abrupt te worden beëindigt. Staplerfahrer brengt zijn performance met devote overtuiging, maar klinkt helaas wat eentonig.

FRANZ FJÖDOR
Bezig bijtje Wouter Jaspers laat vervolgens horen dat hij zich als Franz Fjödor niet langer tot elektronische geluidslandschappen wenst te beperken. Zo wordt hij vanavond zeer kundig bijgestaan door drummer (en somtijds gitarist) Jorn Kortooms en neemt hij zelf ook regelmatig de gitaar ter hand. Hij doet zelfs af en toe een poging tot zingen, hetgeen hem technisch niet bijzonder goed afgaat, maar op zich wel past bij de duistere sfeer die hij met zijn composities tracht op te roepen. ‘Liedjes’ kun je zijn werkjes nog steeds niet noemen, maar er komen wel de nodige flarden van songstructuren voorbij. Op het ogenblik meanderen de nummers echter nog te veel en bij bovengetekende rijst de vraag of Jaspers' kwaliteiten niet beter tot hun recht komen in het samenbrengen van boeiende artiesten dan in een eigen carrière als uitvoerend artiest. De tijd zal het leren.

JOHN WIESE
De Amerikaan John Wiese - onder andere bekend van het dronecollectief Sunn O))) - sluit deze noiseavond af met een sterk staaltje elektronisch klikken en grommen, waarbij zowel het geproduceerde geluid als het voorkomen van meneer Wiese (gehuld in dikke jas) de indruk wekken dat we even op een kraakfestival (of het Kraak festival) zijn beland. Zijn performance duurt niet lang, maar weet de aandacht goed vast te houden door de afwisseling in geluiden en het vernuftige gebruik van stereotechniek, waardoor de herrie als het ware in de ruimte lijkt rond te waren. Een kort maar krachtig einde van een aardige, maar niet uitzonderlijke noiseavond.