Terwijl buiten de polonaise voort denderde, maakte Cul de Sac zich zaterdagavond weer op voor een Carnavaltief. Met op het menu de thuiswedstrijd van barvrouw Liesbet Scholte en haar americana-formatie Landmark 105, gevolgd door de jonge rockband Daybroke. Een prima programma om even niet aan het volkse gehos te hoeven denken.
LANDMARK 105
Bomvol is het in de Cul wanneer Landmark 105 haar set opent. Het vijftal speelt zwoele ballads en beweeglijke poprock à la Janis Joplin en Beth Hart, maar kan ook lijken op Shania Twain of Alanis Morissette. De zangeres, Liesbet Scholte, heeft het met een eerdere formatie al geschopt tot de finale van de Grote Prijs in 2003. Haar volumineuze countryrockstem, enigszins te vergelijken met die van Anouk, geeft een verklaring voor dit cv. Bovendien klopt de muziek, met de ontspannen akkoorden, de gelikte gitaarsolo’s en de fijne orgelgeluiden van alle kanten.
De band kent wel alle clichés en met een lijntje mondharmonica is dat beeld compleet. Maar clichés sieren het americanagenre en zijn hier allesbehalve bezwaarlijk. De ietwat matte vertoning van de frontlinie is dat echter wel. Alleen de zangeres laat zien in de muziek te zitten en de toetseniste doet op haar eigen eilandje vrolijk mee, maar de gitarist en bassist ogen wat stijfjes. Landmark 105 moet het niet hebben van originaliteit, technische hoogstandjes of een spetterende live-performance. Niets verbluffends, gewoon een set met fijne, kloppende songs; zoals americana hoort te zijn. En blijkbaar is dat genoeg voor de waardering van het publiek.
DAYBROKE
De vier kerels van Daybroke weten wel hoe ze een zaal plat moeten krijgen. Aan ervaring dan ook geen gebrek: zanger Tom Sikkers verwierf faam bij Wealthy Beggar en, evenals drummer Mike Coolen, bij Brotherhood Foundation. En dan is er nog bassist Joost van Haaren, bekend van Krezip. Alleen is er, in groot contrast met het voorgaande optreden, aanvankelijk bar weinig om plat te spelen. Maar al snel stroomt er meer volk binnen en krijgen de muzikanten de erkenning die beter bij ze past. Zowel de climaxmatige als de uptempo en feelgood nummers komen goed tot hun recht.
Hoewel de band zich met zijn eigentijdse geluid meer weet te onderscheiden binnen zijn genre dan Landmark 105, heeft het toch veel weg van Queens Of The Stone Age en Muse. Verrassend is de sound niet en hoewel het stemgeluid van de zanger echt tof is, zou wat meer dynamiek niet misstaan. Ook is het jammer dat een aantal koortjes, effecten en synthpartijen gesampled zijn. Helemaal carnavalvrij blijft de avond overigens niet. Met Sikkers’ olijke knijptoeter en het hoempapa outro van het laatste nummer Sing My Song krijgt het feestgedruis buiten de deur een knipoog. Daybroke geniet de eer No Sleep ‘Til Burg in 013 op 22 maart te mogen afsluiten. Vanavond bewijzen ze die rol te kunnen vervullen. Want ondanks de beperkte podiumruimte die ze belet echt uit hun dak te gaan, stralen ze voldoende energie uit voor de Kleine Zaal.