Vrijdagavond vond er een invasie uit Utrecht plaats in Cul de Sac. Twee bands van het Utrechtse label Beep! Beep! Back Up The Truck laten in ‘akoestische’ setting hun kunsten horen. Beide met een overtuiging waar de internationale pers nog pagina’s over vol zou kunnen schrijven. Of juist niet, omdat ze met hun mond vol tanden staan.

KISMET
De opener is Kismet: normaal een band die leeft van de dynamiek die je kunt creëren met een vol elektronische set, maar vanavond aantredend met twee akoestische gitaren, een half drumstel, toetsen en bas. Juist daardoor bewijst het vijftal dat hun nummers krachtig an sich zijn. Goed! Hier en daar kraakt er wat; dat ligt echter niet aan de band, maar aan de apparatuur. Ja, er moet nog enige gewenning plaats vinden aan het idee dat ze semi-akoestisch staan te spelen.

Toch blijft de overtuiging. Wel zou de show sterker zijn, als de zang niet werd gezongen alsof het allemaal akoestisch moet, maar met dezelfde intentie en kracht als bij een vol-volume-show. Nu wordt net niet dezelfde spanning gehaald als op de cd Hiatus. Niet dat iemand in de zaal een seconde heeft getwijfeld aan de capaciteiten van de zanger, want hoewel deze soms niet alles lijkt te geven, laat hij meer mensen achter zich dan voor zich. Passie en power waar menig zanger van droomt. Een mooie toevoeging aan de liedjes is de inleiding die elk van hen krijgt. Zo krijgt de zin ‘It is hard to get used to them’ een behoorlijke lading na de introductie van de zanger, waarin hij aangeeft dat zijn ouders in 1974 uit de verre in Nederland aankwamen om te blijven.

De nummers blijven goed overeind met de muzikale invulling die ze akoestisch krijgen. Melodica, xylofoon, van alles wordt ingezet om de nummers op te vrolijken en te verbreden. Kismet landt dan ook erg goed in de kuil van Cul de Sac. Maar om dat te concluderen kon je het hele optreden missen en alleen maar kijken naar de lading mensen met cd, shirt of allebei in de hand.

THE BLACK ATLANTIC
Drie man en een vrouw die alle instrumenten bespelen, allemaal zingen en dat piekfijn doen. Geert van der Velde doet vooraf aan het optreden het verzoek stil te zijn, The Black Atlantic is muziek waar het stil voor moet zijn. Hij had echter net zo goed meteen het eerste nummer Fragile Meadow in kunnen zetten, want pas als daarvan de verstilde tonen de zaal in zweven, wordt het stil. Een enkele babbelaar daar gelaten, zwijgt Cul De Sac volkomen. Niet dat dit lang wordt volgehouden, na een nummer of twee a drie gaat het publieksvolume weer omhoog, maar rustiger dan we in de babbelkuil gewend zijn. Op een zeer onbeschofte jongedame na, die op de eerste rij een gesprek via mobiele telefoon staat te voeren?!

Het kwartet multi-instrumentalisten zet dan ook een prachtige set neer, voor ondergetekende zo mooi in al haar kleinheid dat de tijd er bijna van stilstaat. Goed, de afleiding van die mensen die dan toch moeten kletsen is er, maar als je je alleen focust op de muziek dan dringt die zelfs de hardnekkigste kletser naar de achtergrond. Hierdoor komt de schrijver van dit stukje in een tunnel te zitten, waar hij haast vergeet om enige aantekening te maken van dit optreden. Je bent dan ook heel wat, als je met de minimale nu-folk die The Black Atlantic maakt de Cul alleen al rustig krijgt. Er is geen minpunt op de show aan te merken, het viertal doet wat het moet doen: betoveren. Meer opvulling is niet nodig, de samenzang is prachtig (soms zelfs vierstemmig), de nummers allemaal even sterk.

Over een paar maanden landt het vliegtuig met aan boord The Black Atlantic in Austin, Texas. Daar gaat het gezelschap zich bewijzen op SXSW. Het zal na deze avond in Cul De Sac weinigen verbazen als daar elke zaal vol bewondering voor deze hoogstaande Nederlandse band ook in totaal zwijgen valt. Daarna mag Van der Velde meteen terug komen voor een show in Tilburg. Ik stel voor: een uitverkochte en zwijgende Grote Zaal van 013.