In de nabijheid van zijn muzikale geestverwanten (deels lijfelijk aanwezig, deels virtueel present gesteld door middel van fotoprojecties op een groot scherm) liet Wouter Jaspers afgelopen woensdag Glorious Days los op de wereld. In Paradox voerde hij een drietal klanklandschappen uit van deze tweede Franz Fjödor schijf, opvolger van de vorig jaar verschenen debuutplaat Exhibition.

STEN OVE TOFT
Eerst is het echter de beurt aan één van die kunstkameraden, de Noor Sten Ove Toft (die bij gelegenheid samen met Jaspers optreedt als The Professional Skaters), om het publiek alvast in de juiste stemming te brengen met een duistere drone set. Dat lukt deze jongeman uitstekend, met een goed opgebouwde performance vol repeterende en geleidelijk verschuivende, donkere geluidsmassa’s, die de zaal tot in elke uithoek lijken te vullen en een sterk ritualistische sfeer oproepen. Soms klinkt het als een Indiase raga, dan weer als een serie vallende of tegen elkaar botsende voorwerpen in kosmische ruimten, maar hard en indringend is het in ieder geval altijd. Een sterk en heftig begin van de avond.

WOUTER JASPERS/FRANZ FJÖDOR
Afgaande op de desolate cover van Jaspers’ nieuwe album, die bij aanvang van het optreden op de achtergrond geprojecteerd wordt, dienen we de titel daarvan ironisch op te vatten. Niet verrassend natuurlijk, want Jaspers/Fjödor specialiseert zich al vanaf het begin van zijn carrière in sombere klanklandschappen, die zich niet goed verdragen met een vrolijke boodschap. The Hospital, het eerste stuk van vanavond, wordt dan ook gekenmerkt door een nare onderhuidse spanning, die echter in tegenstelling tot bij voorganger Sten Ove Toft niet tot een duidelijke climax lijkt te leiden. Sowieso is de opbouw van Jaspers’ stukken minder evident en eindigen ze op het eerste gehoor vaak nogal abrupt.

Bij opvolger Pirate Love wordt Jaspers muzikaal ondersteund door Marlon Penn (één van de vele bevriende gastmuzikanten die aan Glorious Days hebben meegewerkt), die zijn gitaar voor deze gelegenheid met een verfkwast bespeelt en daarmee een naar ambient neigend geluid weet toe te voegen aan dit wederom ongebruikelijk geconstrueerde werk.

Het laatste stuk van de avond, met een lange titel waarin onder andere lekke fietsbanden figureren, is geïnspireerd op Jaspers’ reizen door Azië (met name Seoul) en staat bol van harde, stedelijke geluiden, die associaties oproepen met voorbijrazende treinen en open- en dichtslaande deuren. Een stevig slot van een eigenzinnig optreden, dat laat horen dat Jaspers hard aan de muzikale weg blijft timmeren die hij met Exhibition is ingeslagen. Liefhebbers van die plaat zullen aan de geluidsexploraties op Glorious Days ongetwijfeld wederom veel genoegen kunnen beleven.