Cul de Sac was zondagavond het podium van twee basloze trio's: Thought Forms uit Engeland en thuisspeler Ggu:ll. Hoewel de roots van beide bands duidelijk waren te traceren naar noiserock, was de uitwerking zeer verschillend. Ggu:ll onderscheidde zich door te komen opdagen met twee man en letterlijk een paardenkop.

GGU:LL
Voor de Tilburgers van Ggu:ll is het vanavond een bijzondere avond: voor het eerst treedt de formatie op met drummer Bart Waalen. Voorheen speelden gitaristen William en Gert-Jan samen in een noiseband dat de eveneens onuitspreekbare naam Pu:ppkakkbaggrlull droeg. Het cliché dat een noiseband visueel weinig aantrekkelijks heeft, wordt snel ontkracht; Waalen zit achter het drumstel met een paardenkop op zijn hoofd, waardoor het oud-Hollandse gezegde letterlijk op het podium staat.

De set bestaat uit drie delen, waarbij de gitaristen vooral zoveel mogelijk soorten klanken uit de gitaar proberen te krijgen. De momenten van puur experimenteren en rustig rocken wisselen elkaar af, maar overtuigen doet het niet. Daarvoor zijn de spanningsbogen stuurloos en te lang en gaan de momenten met drums te dreinerig om er echt goed in te komen. Met een beetje meer lef en een compactere set kan Ggu:ll alleen maar beter worden.

THOUGHT FORMS
De Britten van Thought Forms treden net zoals hun voorgangers op zonder basgitaar, maar ook zonder paardenkop. In plaats daarvan zit er een knul van zestien (!) achter de drums die gedurende het hele concert strak speelt. Thought Forms neigt, in tegenstelling tot Ggu:ll, duidelijk meer naar de rockkant van noiserock. De drumpartijen zijn heftig, terwijl de gitaren met een arsenaal aan effectpedalen een breed, gelaagd geluid laten horen, niet in de laatste plaats door flink gebruik van feedback. De mannelijke gitarist staat geen moment stil en zwaait zijn gitaren meerdere malen in het rond. Het hoofd van de gitariste lijkt zelfs op een bepaald moment de hals te mogen kussen, het scheelt slechts een paar centimeter.

Wat Thought Forms ook goed doet, is de nummers aan elkaar spelen. Het stemmen van de gitaar is een intermezzo op zichzelf en haalt de vaart er nauwelijks uit, vaak omdat de feedback van een gitaar wordt geloopt als bruggetje. De afsluiting is een bombastisch orgie van gitaarnoise, waarbij de gitaren haast gillen in plaats van janken. Voor een set die steeds harder en intenser werd, was dit toch zeker een passende afsluiting.