Bewust blanco loopt uw recensent vanavond een gezellig volle Batcave binnen met in het achterhoofd de kleine hype die The Death Letters zichzelf nu wel mag noemen. De band blijkt een goede aanwinst voor muziekminnend Nederland.

AUTOMATIC SAM
De klamme, natgeregende broek is al snel vergeten wanneer de grooves van voorprogramma Automatic Sam de oren bereiken. Automatic Sam, opgericht in het najaar van 2008, heeft een missie: het terugbrengen van rock ‘n’ roll zonder franje. Helaas lijkt dit vanavond niet te gaan gebeuren. Uit de categorie ‘wil wel, maar kan niet’, kampt het Achterhoekse viertal met technische problemen. Al bij het eerste nummer gaat het mis; een snaar knapt. In principe geen probleem, maar Automatic Sam moet even terugkomen in de vibe. Vervolgens laat de band ruim tien minuten lang een prima set horen. 

Invloeden van bands als Soundgarden en Temple Of The Dog zijn goed te horen. Maar ook op de jaren ’70 geïnspireerde rock met duidelijke stonerelementen typeert Automatic Sam. Pieter Holkenborg, normaal gesproken achter het drumstel (ex-Woost, The New Hip), staat nu als frontman gitaar te spelen en te zingen. En dit doet hij goed. Hoewel de band nog wat onwennig op het podium staat en de zang zeker nog wat aandacht vereist, heb ik vertrouwen in de toekomst van Automatic Sam.

THE DEATH LETTERS
Na een korte rookpauze is het dan tijd voor de broekies van The Death Letters. Het is aandoenlijk om te zien dat de papa van één van de twee de backdrop komt ophangen en de nodige flesjes water klaarzet. Maar wanneer zanger/gitarist Jordi ‘Duende’ Ariza Lora op de pedalen trapt is het meteen raak: de Batcave is wakker. Het emo-kapsel van Duende zet je op het verkeerde been, want dit duo maakt zeker geen emo (op wellicht de teksten na). The Death Letters brengt een symbiose van bluesgevulde rock tot hakkende punk waar je onbewust je hoofd op mee knikt. Een vergelijking met The White Stripes is niet ver weg en een poster van The Black Keys zal zonder twijfel boven het bed van beide Dordrechtse scholieren prijken.
 
Bij deze muziek verwacht je een doorgewinterde rokersstem; je krijgt er een punkversie van Jack White voor in de plaats. Interactie met het publiek blijft nagenoeg uit, maar wat wil je met zo’n mat publiek als vanavond. Misschien is het gewoon de overdondering van het duo dat de zaal stil krijgt. The Death Letters weet de aandacht goed vast te houden door een zeer afwisselende set, die dankzij stuiterbal Duende ook leuk is om naar te kijken. The Death Letters is een mooie aanwinst voor muziekminnend Nederland.