Roadburn vrijdag: Kleine Zaal

Watervallen en ander woest natuurgeweld bij Negura Bunget

Wouter de Waal, Ferdinand Vleugel, Dyon Schlebos ,

Steve Von Till wist de Kleine Zaal vrijdag te betoveren met minimale middelen, The Outskirts Of Infinity zorgde voor een grote jamsessie en Church Of Misery was een perfecte afsluiter van de tweede dag van Roadburn.

Watervallen en ander woest natuurgeweld bij Negura Bunget

Steve Von Till wist de Kleine Zaal vrijdag te betoveren met minimale middelen, The Outskirts Of Infinity zorgde voor een grote jamsessie en Church Of Misery was een perfecte afsluiter van de tweede dag van Roadburn.

NEGURA BUNGET 
Het folkloristische black metalgezelschap Negura Bunget verzorgt de aftrap in de Kleine Zaal, deze Roadburn vrijdag. Deze uit (je verzint het niet) Transsylvanië afkomstige duistere lieden vallen met name op door het gebruik van traditionele instrumenten als een indrukwekkend lange hoorn, een fluit en een soort van houten gong in hun sfeervolle liederen en hun in de moedertong gezongen teksten. Een soort van black metalvariant op Sepultura ten tijde van het Roots album zogezegd (een associatie die des te sterker opkomt door het uitgebreide percussiearsenaal van de band). Projecties van bossen, watervallen en ander woest natuurgewoel vullen de muzikale ervaring naadloos aan. Een heel geslaagd begin van de dag. (WdW)

STEVE VON TILL
Vervolgens betreedt Steve Von Till van Neurosis het podium. Slechts gewapend met een gitaar en zijn eigen stem geeft hij een ingetogen, intense performance met een niet aflatende duistere ondertoon. Songs met cryptische, dreigende teksten worden omlijst door eindeloos resonerende gitaartonen, hetgeen resulteert in een donkere psychedelische belevenis. Mooi om te zien hoe Von Till erin slaagt een ademloos luisterende volle zaal een klein uur lang te betoveren met dergelijke minimale middelen. (WdW)

ATOMIC BITCHWAX
Bepaald geen onbekenden in Tilburg zijn de mannen van Atomic Bitchwax, waarschijnlijk de meest toegankelijke band van het festival met haar luchtige, bijna poppy invulling van het stonerrockgenre. Dat de zaal afgeladen vol is, verbaast dan ook niet. Atomic Bitchwax schotelt het publiek een ongekend sterke en al even uitbundige show voor, waarin klassiekers als The Destroyer en Maybe I’m A Leo de hoogtepunten vormen. Ook een cover van Pink Floyd’s Pigs On A Wing, die lijkt te beginnen als improvisatie van de gitarist, mag er wezen. Maar de grootste kracht van deze band blijft toch het meesterlijke gevoel voor tempowisselingen en het schrijven van fantastische riffs. (FV)

THE OUTSKIRTS OF INFINITY
Een halflege zaal kijkt toe hoe de oude rockers van The Outskirts Of Infinity een al even ouderwetse, psychedelische rockshow neerzetten. Denk Jimi Hendrix, denk MC5. Echte ‘motorrijdersrock’. Wie naar het podium kijkt, ziet cowboylaarzen, grijze haren, open bloesjes en borsthaar. Kortom, de mannen zijn geheel in stijl. Het is vooral het oudere smaldeel van het publiek dat echt staat te genieten van de schier eindeloze stroom aan indrukwekkende gitaarsolo’s. Weten we meteen waar dat ‘infinity’ op slaat. Deze mannen zijn zo goed op elkaar ingespeeld, dat het optreden verwordt tot één grote jamsessie. (FV)

DRAGONTEARS 
Als je als Warhammerfan afkomt op de naam van deze band, kom je bedrogen uit. Het heeft niets te maken met de band Dragonforce of iets wat daar op lijkt. Dragontears is een zijproject van bandleden uit Baby Woodrose. Zie het als het psychedelische broertje. Mister Woodrose himself, Lorenzo Woodrose, doneert ook aan Dragontears zijn ontzettend goede vocale vermogen. Jaren ’70 psychedelica à la Syd Barret, maar ook The Stooges is er in terug te horen. Dat de Kleine Zaal van boven tot beneden flink is volgelopen is meer dan logisch; hoewel de rek er bij menig bezoeker wel uit is. Dragontears sluit haar set prima af, waarna het doorfeesten is bij Saviours in de Bat Cave. (DS)

SCOTT KELLY
Neurosiszanger Scott Kelly is een halve godheid op dit festival, dus bij het publiek dat naar zijn akoestische solo-optreden komt kijken kan hij bij voorbaat al niet stuk. Het is dan ook wel bijzonder om de man die normaliter zulke rauwe oerschreeuwen uitstoot eens van zijn gevoelige, kwetsbare kant te zien. Die kwetsbaarheid benadrukt hij zelf ook keer op keer. Bijvoorbeeld wanneer ineens een stevige basdreun vanuit de Bat Cave in de Green Room doorklinkt. Wanneer Kelly speelt, stoort dat nog enigszins, maar het blijft gelukkig draaglijk. Aan de ene kant melancholisch, dan weer getourmenteerd, brengt Kelly zijn akoestische nummers. De stevig bebaarde frontman van Neurosis speelt met veel gevoel, maar of hij nou echt zo’n geweldige singer/ songwriter is…De gitaarriffs bestaan uit vrij eenzijdige, lage akkoorden en in zijn teksten ligt de pathos er wel erg dik bovenop. Gaat het over pijn, dan heeft Kelly het over een bloederig mes. Als een steen in een rivier iets verbeeldt, is dat de hel. Niet erg subtiel dus, maar voor de echte liefhebbers zal het een welkome verdieping zijn. (FV)

CHURCH OF MISERY 
Het Japanse Church Of Misery beëindigt het Roadburnprogramma in de Kleine Zaal op een harde en enthousiaste noot, met een potje stevig groovende doom in de stijl van Black Sabbath, die met tomeloze energie op het publiek wordt losgelaten (iets waar Japanners sowieso duidelijk in uitblinken). Dat krijgt nog een laatste keer de gelegenheid helemaal los te gaan, voor zover daarvoor de ruimte bestaat, want de zaal puilt uit van de mensen. Zonder meer een passende afsluiter op deze het sterkst door doom geïnfecteerde dag van Roadburn. (WdW)