Roadburn vrijdag: Dommelsch Zaal

Colour Haze: moeiteloos boeiend

Ferdinand Vleugel, Dyon Schlebos, Wouter de Waal ,

In de Dommelsch Zaal waren op dag twee van Roadburn vooral de oude rotten in het vak te bewonderen. Mono overtuigde met overdonderende climaxen en Angel Witch gooide een blik jaren ’80 heavy metal open dat precies klonk als op de cd. Het absolute hoogtepunt was Colour Haze.

Colour Haze: moeiteloos boeiend

In de Dommelsch Zaal waren op dag twee van Roadburn vooral de oude rotten in het vak te bewonderen. Mono overtuigde met overdonderende climaxen en Angel Witch gooide een blik jaren ’80 heavy metal open dat precies klonk als op de cd. Het absolute hoogtepunt was Colour Haze.

BOHREN UND DER CLUB OF GORE
Met de ultra langzame bastonen van Bohren Und Der Club Of Gore kent de vrijdag in de grote zaal een meditatief begin. Het podium blijft gehuld in duisternis wanneer de Duitsers het podium beklimmen, afgezien van een zacht groen licht dat al even minimalistisch is als de slepende saxofoonmelodieën die de resonerende bassen vergezellen. Juist die leegte maakt de jazzy arrangementen des te dwingender. Het publiek blijft erbij zitten, ontspannen bijkomend van de voorgaande avond. Een uurtje ‘doomjazz’ van Bohren maakt zo week als een horloge van Dalí. (FV)

ANGEL WITCH 
In 1980 brengt Angel Witch het gelijknamige album uit en wordt tot op heden nog steeds gezien als bakermat van een toen sterk opkomend genre: new wave of British heavy metal. Helaas kende de band veel tegenslagen en besloot meerdere keren het bijltje erbij neer te leggen. Maar vanavond staan ze er toch echt. Lekker foute jaren ’80 heavy metal met hoge zangstem (denk aan Iron Maiden) en veel machoriffs met dito solo’s die na bijna dertig jaar nog steeds klinken als op cd. Een voor de helft gevulde Dommelsch Zaal vind het allemaal wel aardig. Het aantal volgepatchte spijkerjasjes vooraan is er zichtbaar meer over te spreken. Angel Witch klinkt wel erg gedateerd en zou beter passen op Arrow Classic Rock Festival. (DS)

MONO 
Klokslag zeven start het Japanse postrockviertal Mono op zeer intieme wijze haar set op het hoofdpodium. De fluisterzachte klanken van bassiste/toetseniste, gitaristen en drummer zwellen echter steeds verder aan, worden verrijkt en versterkt om uiteindelijk uit te monden in een overdonderende climax. Deze golvende beweging keert gedurende het verloop van het concert steeds weer terug, zij het natuurlijk in voortdurend verschillende configuraties. Het boeiendst aan het optreden is echter misschien wel de overtuiging waarmee deze Japanners hun muziek ten gehore brengen, de beide gitaristen zwaar voorovergebogen zittend en de drummer uiterst geconcentreerd roffelend met de frontvrouw als stralend middelpunt. (WdW)

CATHEDRAL
Bij Cathedral gaat het er vervolgens een stuk minder ernstig aan toe, wat vanzelfsprekend niet wil zeggen dat deze Engelsen slordig musiceren. Met op de achtergrond het nodige B-film materiaal (middeleeuwse, ondode ruiters, hulpeloze vrouwen die aan de duivel geofferd worden, vervallen grafzerken, dat werk) laat dit vrolijke viertal haar kenmerkend carnavaleske en bizarre verdraaiing van het Black Sabbath geluid op het publiek los. Naast oudjes als Equilibrium en Carnival Bizarre passeert ook het nieuwe Open Mind Surgery de revue en natuurlijk sluit men af met de eeuwige kraker Hopkins (The Witchfinder General). Geen verrassend optreden dus, maar als altijd zeker vermakelijk. (WdW)

SAINT VITUS
Het Amerikaanse Saint Vitus geniet in doomkringen al decennia een cultstatus en mag vandaag dan ook als hoofdact fungeren. Zoals de naam van de band al doet vermoeden, is de invloed van Black Sabbath ook hier duidelijk bespeurbaar, maar het grote Engelse voorbeeld wordt zeker niet klakkeloos nagevolgd: wat deze Amerikanen met name onderscheidt is het eigenzinnige gitaarwerk, dat van fuzz en feedback aan elkaar hangt. Uw verslaggever raakt hier in de loop van het concert enigszins op uitgekeken, maar aan de publieksrespons te zien geldt dat zeker niet voor iedereen. De gemiddelde Roadburner kan dan ook naar alle waarschijnlijkheid met genoegen terugzien op dit hoofdconcert van de dag. En afgezien van de muzikale merites, stonden de deels zeer hoog gemonteerde bekkens van de drummer hoe dan ook garant voor een in visueel opzicht behoorlijk amusante show. (WdW)

COLOUR HAZE
Na afloop van Saint Vitus mag het Duitse powertrio Colour Haze bijna twee uur laten zien wat het in haar mars heeft. En dat doet het met verve met grotendeels instrumentale, eindeloos uitgesponnen jams die moeiteloos blijven boeien (althans, voor zover vermoeidheid en stevige alcoholconsumptie nog niet gezorgd hebben voor een ernstige afname in concentratie bij de festivalbezoeker). Op een gegeven moment wordt zelfs een heuse sitarspeler voor enige nummers op het podium genodigd om het psychedelische feest compleet te maken, terwijl achter de band fractalachtige creaties en al dan niet naakte vrouwenfiguren geprojecteerd worden. Kortom: een prima einde van deze Roadburndag op het hoofdpodium. (WdW)